07 Ekim 2017

Beyoğlu’nda engelli koşu gibi festival!.. Ve izleyen tek milletvekili....

Boydan boya kazılmış, tüm yeraltı tesisatı, o borular, o yılan gibi birbirine dolanmış kablolar, çirkin bir modern sanat sergisi gibi gözlerimizi acıtıyor

İKSV’nin geleneksel sonbahar armağanı olan FilmEkimi bu yıl zirvede. Son büyük festivallerden (Cannes, Berlin, Venedik, Toronto) gelen en seçme filmler, 10 gün boyunca sunuluyor. Son iki günden sonra, Pazartesi de iki sinemada (Atlas ve Beyoğlu) çok izlenen bir avuç filmin tekrarı var.

Bu yıl hiçbir festivale gidemediğim için, olabildiğince film izlemeye çalıştım, 30 kadar filme yer ayırttım. Bazı zorunluluklar  nedeniyle (bakınız: yazının sonundaki not) gidemediklerim oluyor. Gördüklerimi ise artık gösterime çıktıklarında yazacak ve bugün sadece bir ‘yıldız tablosu’ ile yetineceğim.

 Ama bugün kimi ‘festival notları’ vermek istiyorum. Geçen Nisan festivalinin tersine, bu kez tüm filmleri Beyoğlu’nda görmeyi seçtim. Bu semti tüm perişanlığı içinde sahiden özlemişim!...Bu nedenle notlar kaçınılmaz biçimde Beyoğlu notları haline gelecek.

Beyoğlu: Bir yaşam sanatı merkezi

Beyoğlu tam bir inşaat ve kazı alanıEvet, Beyoğlu. Elbirliğiyle, ama daha çok yönetimlerin önderliği altında, sanki yok etmeye, özünden boşaltmaya, tarihini yadsımaya, kültürüne aldırış etmemeye çalıştığımız o büyüleyici semt. Koca kentin, giderek koca ülkenin Batı’ya açılan ilk penceresi.

Ve tiyatro kültüründen sinema kültürüne, içki kültüründen yemek kültürüne, eğlence kültüründen müzik kültürüne adına kısaca yaşama sanatı dediğimiz her şeyi çoğumuzun ilk kez tattığı Beyoğlu

Ve belki tarihinin en berbat dönemini yaşıyor. Koca cadde bitmeyen bir inşaat alanı. Boydan boya kazılmış, tüm yeraltı tesisatı, o borular, o yılan gibi birbirine dolanmış kablolar, çirkin bir modern sanat sergisi gibi gözlerimizi acıtıyor. Ve yürümeyi bir engelli koşu haline getiriyor. Tüm bu kazılardan sonra ortaya ne zaman ve nasıl bir ‘güzellik’ çıkacak diye merak eder oluyoruz.

Atlas’a cambazlık ederek giriliyor!..

Neyse...Her ne kadar festivalin ana mekanı Atlas sinemasına bir köprüden cambazlık yaparak girmek tuhaf bir şey olsa da, caddenin açık kalan tek eski sinemasında olmanın mutluluğunu, müdürü Cevdet dostumla ve sayısız sinemasever dostla buluşmanın sevincini anlatamam.  Sen çok yaşa ve hep ayakta kal, Atlas...

Atlas Sineması'nın müdürü Cevdet Pişkin ile birlikte

Bir diğer eski salon, yıllardır kapalı duran Alkazar’ın önünde dev bir pano, içerde bir inşaat olduğunu gösteriyor. Ama ne olduğu belli değil: bir onarım mı, yoksa yıkım ve yepyeni bir yapı mı? Kimse de bilmiyor, bilgi vermiyor. Umarım karşımıza kötü bir sürpriz çıkmaz. Ve yerel/genel yöneticilerin Beyoğlu günahlarına bir yenisi eklenmez.

Alkazar'ın önündeBeyoğlu sinemasına hayat öpücüğü

Buna karşılık, Atlas’ın hemen karşısındaki Beyoğlu sineması mutlu günler yaşıyor. Kapanmak üzere olan bu sevimli salon, başını sinema yazarı Cem Altınsaray’ın başını çektiği bir grubun belli bir sermaye koymak ve ‘indirimli abonman kartları alma’ suretiyle yardım kampanyası açmak girişimi sayesinde dev bir adım attı.

Öncelikle yıllardır ilk kez ciddi bir onarım ve yenileme gördü. Koltuklar değişti, sayıca azaltılarak ferahlık sağlandı, kademeler oluşturulup perdeyi görme imkanları çoğaltıldı. Zemin ve duvarlar yenilendi.  Ve işte karşınızda yeni Beyoğlu!...Ömrü uzun olsun...

Atlas Sineması'na bir köprüden geçiliyor

Festivalde bir milletvekili

Ve orada bir sürprizle karşılaşıyorum. Medyadan tanıdığım bir yüz, milletvekili çıkıyor: Sezgin Tanrıkulu. Onca yıldır festivallerde film izlediğine tanık olduğum tek politikacı. Elbette CHP’li: Başka hangi partiden olabilir? Ve ben, yıllar önce Emek sinemasında bir başka CHP’liyle film izlediğimi hatırlıyorum: Erdal İnönü.

Tanrıkulu ile konuşuyoruz. Diyarbarkırlı vekil bana Beyoğlu’nu ve sinemayı ne kadar çok sevdiğini anlatıyor. Birlikte Cem’in ve eski sahiplerden Pervin Tan dostumuzun katılmasıyla resim çektiriyoruz.

Ah, bir gün bu semtin (ve bu kentin) başına CHP’liler gelse… Ve bu rant ekonomisine bir son verip gerçek yaşam bilgisini ve sevgisini yeniden canlandırsa...Ne iyi olur!..

Beyoğlu Sineması'nın yeni sahibi Cem Altınsay, Leman Dorsay, Sezgin Tanrıkulu, Atilla Dorsay ve Pervin Tan

Eski Türk mutfağını yaşatanlar

 

Aralarda -eski günlerdeki gibi- semti keşfe çıkıyoruz. Öncelikle lokantalarını....Türk mutfağı deyince gözdemiz yine Sadri Alışık sokaktaki Lades...Ama onun Tarlabaşı’na doğru devamı olan Atıf Yılmaz sokakta ( bu sokaklara unutulmaz Yeşilçamlıların adını vermek ne güzel bir gelenek!)  kaç zamandır gidemediğimiz Hacı Abdullah’a da gidiyoruz. Ve gerçek bir ağız tadı şöleniyle karşılaşıyoruz.

Aman, bu eski lokantaları da unutmayın... Onları, hele Beyoğlu’nun dibe vurduğu şu günlerde yaşatmak boynumuzun borcu olmalı. Eğer gerçekten bu kenti, bu ülkeyi, bu kültürü seviyorsak...Ve gerçek milliyetçi isek..... Yani milliyetçiliği ırkçılıkta değil, kendi vatanımıza ve öz kültürümüze sevgide arayıp buluyorsak....

Alkazar'ın akıbeti ne olacak?Laz mutfağının sürprizleri

Bir diğer lokantayı ise yeni keşfediyoruz. Turnacıbaşı sokaktaki Hayvore. Bu bir ‘laz lokantası’. Yani Karadeniz yemekleri sunuyor. Hayvore de lazcada “Ben burdayım” demek oluyor!....

Gidiyor ve çok mutlu oluyoruz.  Ve hamside yoğunlaşıyoruz: ben hamsi tava, eşim hamsi-kaygana yiyor. Trabzon gezimizde tanıdığımız peynirli ‘mıhlama’ ve de Laz böreği adlı tatlı da bizi tatmin ediyor.   

Bu arada bir not: hakkaniyetli olmak için...Bugüne dek simidi pek sevmediğim ve ayrıca çabucak büyüyen lokanta zincirlerine alerjim olduğu için adım atmadığım Simit Sarayı’na yolumuz düşüyor.  Ve ben böreklerine hayran oluyorum: öylesine çeşitli ve lezzetli ki...

Elbette bu tür ziyaretlerimiz bitmeyecek: eski yerinden haince kovulan İnci Pastanesi’nin Mis sokaktaki yeni yerini... Bir yerlerde (ama nerede?) yeniden açıldığı söylenen eski Rejans lokantasını...Ya da Ayaspaşa’daki eski gözdemiz Rus lokantasını da görmeden bitmeyecek...


Not 1: bu yazının resimlerinin çoğu eşim Leman Dorsay tarafından çekildi.   

Not 2: yarın (Pazar) Ataşehir’deki MSKM kültür merkezinde saat 15.00’ten itibaren bir Yılmaz Güney tartışmasına katılacağım: onun hakkında bir roman yazan İnci Aral’la birlikte. Ve sonra kitap imzalayacağız.

FESTİVAL FİLM TABLOSU:

MUTLU SON                                          X  X  X  X  X

ANNE                                                            X  X  X  X

KALP ATIŞI DAKİKA 120                        X  X  X  X

ÇAVDAR TARLASINDAKİ ASİ               X  X  X  X

PARAMPARÇA                                           X  X  X  X

FORTUNATA                                               X  X  X  X

İÇİMDEKİ GÜNEŞ                                      X  X  X  X

KARE                                                                  X  X  X

THE BEGUİLED                                               X  X  X

LUCKY                                                               X  X  X

SADAKAT                                                          X  X  X

MUHTEŞEM KADIN                                        X  X  X

SON CİNAYET                                                   X  X  X

JEANETTE                                                                   X

 

 

Yazarın Diğer Yazıları

Son günlerdeki siyaset ve ülke sorunları üzerine birkaç düşünce

Bir ortak vicdan yaratmaya bir küçük katkısı olabilir umuduyla...

Ringlerde görülegelmiş en zalim maçların öyküsü

Asıl soyadları Adkisson olan bu garip ailenin öyküsü usta biçimde anlatılmış. Oynak bir kamera, ABD'nin Texas'taki Spectatorium gibi gerçek büyük salonlarında çekilmiş sahneleri etkileyici biçimde verir

İmamoğlu gelirse…

Belki İstanbul'u da kurtarma şansı doğar...