Kocaeli ve çevresinde 1999'un 16 Ağustos gecesi deprem olduğunda, o zamanlar çalıştığım ve yaşadığım İzmit'ten 300 km. uzakta, doğduğum büyüdüğüm köydeydim. Ağustos başında çıktığımız tatilimizi, anne ve babamıza uğrayıp bitirmeyi planlamıştık. O akşam geç vakitte, depremde kaybettiğimiz asistanımız Erdal telefon etti ve "Hocam siz geldiğinizde ben tatile çıkmış olacağım, nasılsınız demek ve sesinizi duymak için aradım" dedi. Her zamanki gibi 80 yıllık iki katlı köy evinin üst katında uykuya daldık. Ben üst kat girişinde, çocuklar ise içerde yatıyordu. Gecenin o kötü saatinde depremin habercisi sesle veya sesten bir süre önce uyandım. Önce çok güçlü bir rüzgâr var zannettim; bu rüzgâr acaba eski köy evini sallar mı diye düşünürken sallanmaya başladık. Hep beraber "deprem" diye bağırmaya başladık ve ben çocukları kapı altına yerleştirip, yanlarına oturup beklemeye başladım. Alt katta babamın "evlatlarım!" diye acı dolu bağırışı üzerine aşağı inmeye çalıştık ve kendimizi dışarı attık. Sonraki yıllarda büyük depremin yaralarını arkadaşlarımızla sarmaya ve hayatımıza kaldığımız yerden devam etmeye, uzunca bir süre prefabrik çocuk kliniğinde çalışarak hekimlik yapmaya devam ederken hep babamın "evlatlarım" diyen sesi yankılandı. O günlerde depremi yaşayanların, enkaz altından kurtulanların öykülerini dinlerken, en önce çocuklarını korumaya, onları almadan dışarı çıkmamaya odaklandıklarını anlattıklarını fark ettim.

Ülkemizin güney doğusunda 6 Şubat sabaha karşı 4.17'de olan depremi ise, her zamanki gibi sabah 6'da kalkıp hastaneye gitmeye hazırlanırken telefonumdaki haberlerden öğrendim. Önce depremin şiddetini, Kocaeli depremi ile karşılaştırarak anlamaya çalıştım ve ilk haberlerden edindiğim izlenimlerle "o kadar büyük değil sanki" diye düşündüm. Evden çıkmadan saat 6.30 gibi Antakya'daki arkadaşım Kenan Ovalı, takip ettiğim diyabetlilerden Irmak Beyaz'ın annesini, Diyarbakır'dan Mahmut Ortkaya ve Selim Ölçer abilerimi aradım. Antakya'dakilere ulaşamadım ama Mahmut ve Selim abiden depremin çok şiddetli olduğunu öğrendim. Mahmut abi evden çıkmamıştı; bana "Şükrü dışarısı kar, nereye çıkacaksın" dedi. Bu ilk bilgilerle hastaneye geldim ve öğleye doğru depremin çok yıkıcı olduğunu anlamaya başladık ve artık oralarda yaşayan tanıdıklarımızın (Arsuz'da İskender Seyek abinin, Antakya'da Nur Şahbaz ve ailesinin, Kenan Ovalı ve eşinin, diyabetli Gizem Güney ve ailesinin, İskenderun'da Cenk Huri ve Taner Taşkapan'ların...) durumunun iyi olduğunu öğrendim. Sonraki günlerde olan biteni izlemenin yanı sıra, deprem illerinde tanıdığım herkesi ve diyabetli çocukların ailelerini teker teker aramaya devam etttim. Birçok insan "Şükrü hocam Antakya bitti, İskenderun diye bir yer kalmadı" şeklinde konuştuğunu duyunca, durumun vehametini anladım diyebilirim.

Deprem Dayanışma Programı

Uzunca bir süredir hayat enerjimizin önemli bir kısmını ülkemizdeki diyabetli çocukların sağlığını ve yaşamını geliştirmek için harcıyoruz. O yüzdenden de depremle ilgili ne yapabiliriz diye düşününce, öncelikle deprem bölgesindeki diyabetli çocuklara ve ailelerine destek olmaya odaklandık. Bu konudaki ilk mesajımızı 6 Şubat akşam üstü yayınladık ve onlara "Sevgili ailelerimiz. Ülkemizi sarsan deprem felaketinden dolayı hepimiz acı ve çaresizlik içindeyiz. Durum ilk gelen bilgilerden daha büyük bir felaket olduğunu gösteriyor. Bu aşamada deprem bölgesinde yaşayan ailelerimizin acil ihtiyaçları için bize ulaşmasını istiyoruz. Hepimiz her konuda elimizden gelen her şeyi yapacağız. En derin sevgi ve sabır dileklerimizle" cümleleri ile seslendik.

Sonraki günlerde bir grup gönüllü aile ile ekip olarak "Depremden etkilenen Tip 1 Diyabetli Çocuklar ve Aileleri Dayanışma Programı" geliştirdik ve ilk aşamada takip ettiğimiz tip 1 diyabetli çocuk ailelerinden gönüllü olanlar ile bölgede yaşayan aileleri eşleştirerek bir dayanışma ağı kurduk. Şimdiye kadar depremden etkilenen 450 aileyi bu şekilde eşleştirmeyi başardık ve bu programın onlara güç verdiğini, bazı sorunlarının çözümünü sağladığını, yalnızlıklarını azalttığını, dert ortaklığı sağladığını gördük. Bu dayanışma ağı içinde Antakya'dan Eskişehir'e gelen bir ailenin ("Şükrü hocam evimiz başımıza yıkılırken Irmak'ın insülinlerini ve diğer gerekenleri almadan evden çıkmadık, sadece onu düşündük hep" diyen aileyi) hemen bütün ihtiyaçlarını Eskişehirde'ki iki gönüllü aile karşıladı, Konya'daki gönüllü aile ise eşleştikleri iki ailenin çocukların bize muayeneye gelebilmesi için seferber oldu. Bunların dışında bölgedeki çocukların sensör ihtiyaçları için diyabetli çocuk anneleri Ayşem Büyüksökmen, Hülya Duru ve eczacı Duygu Uludağ var güçleri ile çalıştı. Biz de değişik kaynaklardan bulduğunuz fonlarla depremden en çok etkilenen illerdeki tip 1 diyabetli çocukların strip ve insülin pompa malzeme farklarını ödemeyi sağlayacak bir proje tasarladık ve bu projeyi Nisan 2023 gibi başlatmayı umuyoruz. Bunların yanında, Niğde Belediyesi (çocukları tip 1 diyabetli olan bir ailenin desteği ile) aracılığıyla bölgedeki tip 1 diyabet+çölyak olan çocuklara düzenli glutensiz ürünler ulaştırılmasını sağladık, ayrıca deprem sonrası diyabetli çocukların bakımı ile ilgili düzenli bilgilendirmeler yaptık ve bu yıl düzenleyeceğimiz kamplara deprem bölgesinden en az 70 çocuk ve ailesinin katılımı için kaynak bulduk.

Güzel günlerde buluşmak üzere 

Yazının başına dönersek, depremde dalga dalga hepimize ulaşan çok büyük acılar yaşandı ve bunu belki de en iyi ölen kızının elini bırakamayan baba fotoğrafı simgeliyordu. Geçen hafta deprem bölgesinde bir çocuk rehabilitasyon merkezi kurmak için kolları sıvayan Ayla Göksel'den öğrendiğime göre 1000'in üzerinde çocuğa ampütasyon yapılmış durumda ve bu çocukların yaşama tutunabilmesi için çok yönlü çabalar gösterilmesi gerekiyor. Öte yandan deprem bölgesinden uzaktaki çocuklar da izledikleri medyalar yolu ile depremden derin bir şekilde etkileniyorlar ve bir kısmında şimdiden "kaygı bozukluğu" diyebileceğimiz sorunlar başlamış durumda.

Şimdi bir yandan kendi hayatlarımızı sürdürürken, öte yandan depremden etkilenen insanlarımızın, çocuklarımızın yaşamlarını onarmalarına destek olmayı elden bırakmamız gerekiyor. Tabi en kısa zamanda oralara gitmeden ruhumuzun huzur bulmayacağını da biliyoruz. Bu yazıyı deprem bölgesindeki insanlarımıza, diyabetli çocuklara ve ailelerine el uzatan herkese gönülden teşekkür ederek ve güzel günlerde buluşmak üzere diyerek bitirmek istiyorum.