20 Aralık günü, Edebiyat Fakültesi’nin kapısına dayanmıştır şeytan. Kelimeleri çürümüş, çığlıkları hoyrat, sözleri tehditkârdır. Ülkücü bir güruh kılığındadır.
Hacettepe Üniversitesi'nde Edebiyat Fakültesi Kitap Kulübü’nün düzenlediği bir söyleşi yapılmaktadır. Konuşmacı, şair Ahmet Telli’dir. Konu ise ‘Cumhuriyet Döneminde Edebiyat’
Şeytanın kültüre tahammülü var mıdır? Sessiz kalabilir mi sanatın, edebiyatın büyüsü karşısında? Nasıl göz yumar şiirin baştan çıkarıcı, kışkırtıcı, dönüştürücü gücüne?
Tahammül etmez, sessiz kalmaz, göz yummaz!
Bölüm sekreteri etkinliğin yapıldığı salona girer, “Salonu boşaltın tutamıyoruz kapıdakileri” der. Kim bilir sesine, şeytanın sesi sinmiş midir, kokusu bulaşmış mıdır nefesine?
* * *
Cennet’ten kovulduğu günden beri şeytan, bütün kötülüklerin kaynağı olarak görülmüştür. Ne zaman ki insanoğlu huzura, sükûna yaklaşsa; insanca yaşamaya kalkışsa, hileleri, şaşırtmacaları, takiyeleriyle bin bir kılıkta ortaya çıkıverir o.
İstanbul sokaklarında gayrimüslimlere karşı kırıma dönüşen galeyan
Yaşadığımız coğrafyaya gelince… Şeytan, aklın almayacağı kadar sinsi, bir o kadar kurnazdı.
Tarihe 6-7 Eylül 1955 olayları diye geçen, İstanbul’daki gayrimüslimlere karşı yapılan örgütlü saldırılar onun eseriydi. Şeytan, yine bir MİT görevlisi kılığıyla, Selanik’teki Atatürk’ün evine bomba atarak başlatmıştı olayları. Onun planları, galeyana getirilen örgütlü kalabalıkların eliyle, İstanbul sokaklarında Rumlara, Ermenilere, Yahudilere karşı bir kırıma dönüşmüştü.
Resmi rakamlara göre 5300 ü aşkın bina saldırıya uğramış, 11 kişi ölmüş, 30 kişi yaralanmış, 60 kadın tecavüze uğramıştı. Saldırıya uğrayan binalar arasında evler, iş yerleri, okullar, kiliseler, manastır ve sinagoglar da vardı. Devletin resmi kayıtlarının dışında ise çok büyük rakamlar telaffuz edilmekteydi...
Kazancı Yokuşu’nda kurulan pusu, kıstırılan kalabalık
Nicedir, şeytanın dizginsizce at koşturduğu, kötülüğün hüküm sürdüğü bir ülkeydi burası.
Ne zaman ki umudunu çoğaltır insan, ne zaman ki düşleri gerçek olmaya yaklaşır, ne zamanki “güneşten ışık yontmaya” kalkar, şeytan hemen oracıkta bitiverirdi.
1 Mayıs 1977’de İstanbul’da, Taksim Meydanı’nı kana bulamak onun en büyük kötülük gösterilerinden biriydi. Bu sefer, Intercontinental Oteli’nin çatısından, uzun namlulu silahlı adamlar kılığında kalabalığın üzerine ölüm kusacaktı. Panzerler, ateşli silahlar, Kazancı Yokuşu’nda kurulan pusu, kıstırılan kalabalıklar... İblis, en sinsi planlarıyla ortaya çıkmış, bir kez daha başarılı olmuş; katliamda 34 kişi ölmüş, 136 kişi de yaralanmıştı.
Şeytanın planları Maraş’ta da tuttu
Şu günler Maraş Katliamı’nın yıldönümü. 19-26 Aralık 1978 tarihlerinde, resmi rakamlara göre 111 kişinin öldüğü, yüzlercesinin yaralandığı olayların yaşandığı günler.
Şeytan, o gün bütün habis huylarını kuşanmıştı. Nefesi ölüme soğukluğunda, Kahramanmaraş’ın sokaklarını kol geziyordu. Yıllar sonra ortalığa dökülecek MİT belgelerinde, şeytanın katliam planlarını Ülkü Ocakları’nda yaptığı ortaya çıkacaktı. Bu kayıtlara göre ülkücüler Çiçek Sineması’na az tesirli bir bomba atacak, bunu solcular yaptı diyerek sokaklara döküleceklerdi. Öyle de oldu, şeytanın planları Maraş’ta da tuttu.
Maraş Ağır Ceza Mahkemesi eski hâkimlerinden Kerim Günay’ın anlatımlarıyla, Kızılbaş denilerek Alevilerin öldürülmesi, önceden işaretlenen evlerin yakılması, ardından evlere girilerek kadın, çoluk çocuk demeden linç, katliam, tecavüz ve en akla gelmeyecek işkencelerin yapılması hep aynı şeytanın marifetiydi.
Şeytandı bu, zekiydi, bin bir kılığa girerdi
Şeytan boş durmuyordu.
Ne zamanki kültüre, sanata, edebiyata dair bir söz söylense adeta kıvranıyor, öfkeleniyor, diş biliyordu. Aydınlanma, çağdaşlık, ilerleme en korktuğu şeylerdendi.
Bu sefer, şeytanın insanları tuzağa düşürmek için seçtiği yer Sivas’tı.
2 Temmuz 1993 ‘te Sivas’ta yapılan Pir Sultan Abdal Şenlikleri, onu çileden çıkarmaya yetecekti.
Bir zamanlar Tanrı tarafından Cennet’ten kovulan şeytan, intikamını, insanları kendi yarattığı cehennemin tuzağına çekerek almak istiyordu. Sivas’ta kışkırtılan gözü dönmüş kalabalıklar eliyle Madımak Oteli’nde 34 kültür insanı; şair, edebiyatçı, mizahçı, ozan ve sanatçı diri diri yakılıyordu.
Şeytandı bu, zekiydi, bin bir kılığa girerdi.
Katliamı yapanların 26 avukatı vardı. Bu avukatların tamamı AKP de siyaset yaptı, itibar gördü, mevki aldı. Şeytanın görünmeyen eli, onların taltif edilmesini sağladı, çoğu en üst düzeyde terfi etti.
Onun silueti, sonradan ortaya çıkacak fotoğraflarda gizliydi
Şeytan asla rahat durmuyordu.
12 Mart 1995 tarihinde İstanbul, Gazi Mahallesi’nde de öyle yaptı. Yine Alevilerin yoğun olduğu bir mahalleyi seçti. Bir gece yarısı, mahalledeki dört kahvehane ile bir pastaneye, kimliğini açık etmeden ölüm olarak yağdı. İlk gün, bir Alevi dedesinin öldüğü olaylarda, sonraki günlerde ölü sayısı 22 ‘ye yükseldi. Yüzlerce de yaralı vardı…
Şeytan ortalıkta yoktu. Lakin onun silueti, sonradan ortaya çıkacak fotoğraflarda gizliydi. Susurluk Dosyası sanıklarından bazılarının, uzun namlulu silahlarla kalabalığın üzerine ateş ederken gösteren fotoğraflardı bunlar.
Hrant Dink’in ensesine saplanmış üç mermi
Ne kadar acımasız, ne kadar gözü dönmüş, ne kadar küstahtı şeytan.
En akla gelmeyecek planlarla, en sinsi oyunlarla, en beklenmedik zamanlarda sergilerdi marifetini.
Olmadık habislikler yapar, hep acı içirir, kan kustururdu insanlara. Daima müşfik görünür, sesi dost kimliğiyle çıkar, ancak hep ölüm soğukluğunda eserdi nefesi.
19 Ocak 2007’de de yine öyle oldu. Bu sefer Şişli’de, akşamüstü bir kaldırımda yürürken, Hrant Dink’in ensesine saplanmış üç mermi kılığındaydı o. Sonradan ortaya çıkacaktı, bir çocuk görünümüne girmişti; Şeytandı bu, Trabzon’dan neredeyse bando eşliğinde uğurlanmış, bulaşmadığı kurum, alet etmediği kişi kalmamıştı...
Tıpkı, gazeteci Uğur Mumcu’yu, aracının içinde parça parça eden zalimlik gibi.
Tıpkı, bir kargo paketinin içinden kitap kılığında çıkıp Prof.Dr.Bahriye Üçok’un lime savurması gibi.
Tıpkı, puslu bir Diyarbakır akşamında, ıssız bir sokakta, Kürt bilgesi, gazeteci yazar Musa Anter’in soluğunu kurutan habislik gibi.
Kemal Türkler, Muammer Aksoy, Onat Kutlar, Çetin Emeç, Ferhat Tepe, Namık Tarancı; bağışlasınlar beni, adlarını sayamadığım daha niceleri gibi…
“Hacettepe sana mezar olacak”
Ahmet Telli.
Edebiyatımızın yüz akı, kültürümüzün korkusuz süvarisi, son dönem şiirimizin serüvencisi…
Şeytan, onca kötülüğü kuşanarak kapıya dayandığında, öğrencilere bir zarar gelmesin istedi. Tek başına çıktı kapıdan. Fakülte kapısındaki şeytanın histerik çığlıklar içindeki tehditlerine, kokuşmuş nefesine, tarih öncesinde kalma nefret dolu bakışlarına aldırmadı.
Şeytanın, arkasında yankılanan “Hacettepe sana mezar olacak” sözlerine rağmen, korkusuzca yürüdü kötülüğün üzerine…
“Son büyük serüvenci yaralıdır hâlâ”
Biliyordu o;
“Dünyanın cesur ulusları yoktu, cesur insanları vardı. Onlar, aşkın ve hayatın havarileri, büyük serüvencilerdi. Onlar, bu ihtiyar cadının maskesini parçalamak ve yeryüzü denilen cenneti bize sunmak istediler. Bütün ömürleri bu kavgayla geçti. Ne adları vardı onların, ne ulusları, ne dinleri ne de anıtları.” (*)
Ve şöyle devam ediyordu;
“Ama biz onlar için ölüm fermanları hazırlayıp görkemli mangalar kurduk. Savaşlar açtık peş peşe. Kentleri ele geçirip vahşi bir hayvan gibi avladık onları. Nerde görülseler kurşuna dizdik ve süslü kemerler yaptık onların kafa derilerinden. Biz cellattık ve tarih suratımıza tükürürken, bir kez bile bağışlanmayı istemedi onlar…” (*)
Şeytanın, yukarıdan, kibir dolu, kötücül bakışları altında sözünü noktalıyordu:
“Derler ki, son büyük serüvenci yaralıdır hâlâ…” (*)
(*) Soluk soluğa /Ahmet Telli
