Çarşamba günü T24'te Habertürk yazarı Sevilay Yılman'ın Habertürk televizyonunda Ebru Baki'nin programında söylediği bu ülkedeki iletişim fakültelerini kapatın sözlerini izledim. Aynı günün gecesinde ise NTV televizyonun haber bülteninde bir özel okulda yapılan zam haberine denk geldim. İkisini birden izleyip düşündükten sonra da bu yazıyı yazmaya karar verdim. Çünkü hakikaten giderek bizden uzaklaşmakta olan haber izleme hakkımız ve yaşananlar konusunda çok ama çok ilginç noktaları içermekteydiler. NTV'de yayınlanan haberin içeriğini olduğu gibi aşağıya aktarıyorum.

Haberin tamamı bu şekilde aktarıldığı için açıkçası şaşkınlık içerisinde kaldım. Bir tarafta özel okul zamlarını haberleştirdiklerini söyleyen bir televizyon yer alırken öte tarafta verilen haberin içerisinde haberciliğin temel kurallarından olan 5N1K kuralı yani; nasıl, ne, nerede, neden, ne zaman ve kim hakkında olduğuna ilişkin soruların yanıtlarının es geçilmiş olmasıydı. Aslında bu haberleştirme anlayışı son yıllarda ülkemizdeki medyanın halini ortaya koyması açısından ilginç bir durumu ortaya koymaktaydı. Giderek daha az okunan yazılı basının yanı sıra izler kitlesi azalan ve her geçen gün biraz daha fazla objektiflikten uzaklaştığı düşünülen bir medya. Sadece bu haberin veriliş tarzı bile medyanın kendi ölümünü hızlandırmakta olduğunun bir göstergesidir. Özel okulların zam haberlerini veriyorsunuz fakat hangi okul olduğu belli değil, İstanbul Ümraniye'deki bir özel üniversite şeklinde söylemek suretiyle, izleyiciye hangisi olduğunu siz bulun mesajını vererek, görevinizi yerine getirdiğinizi düşünüyorsunuz!

Ayrıca madem böyle bir zam haberi yapacaksınız o halde bu ülkede geçtiğimiz yıl özel üniversitelerde farklı bölümlerde ödenen ücretler nelerdi, bu yıl nasıl bir ücret skalası belirlendi onları belirtebilirsiniz. Tabii benimki tam anlamıyla olması gerekeni ortaya koymak ama uzun zamandır var olan medyamızın bu anlayıştan uzaklaştığını geçtiğimiz gece seyretmiş olduğum haber ile bir kez daha anlamış oldum. Oysa sosyal medya üzerinde özel üniversitelerin belirlemiş oldukları fiyatlarla ilgili olarak bir hayli tartışma yaşandığını hatta bazılarının belirlemiş olduğu fiyatların Amerika Birleşik Devletleri'ndeki okullarla yarıştığına dair mesajlar, son derece ilgi çekiciydi. Yazılı ve görsel medyanın ağırlığı ve hantallığının yanı sıra siyasal anlamdaki angajmanları yüzünden giderek daha az takip edilmekte olduğunu görüyoruz. İlerleyen süreçte bu durum daha da belirginleşecek gibi duruyor çünkü haber almak isteyenler için var olan gazete ve televizyonlar alternatif olabilme vasfına sahip değiller.

Bir diğer üzerinde durulması gereken hususun televizyonun haberde gösterdiği bir öğrencinin elinde tuttuğu pankartta yazılanlar olduğu kanaatindeyim. Pankartta, Müşteri Değil Öğrenciyiz! İfadesi yer alıyordu. Aslında uzun bir zamandan bu yana ülkemiz yüksek öğretiminde de uygulanan anlayışla birlikte sadece vakıf üniversitelerindeki öğrencilerin değil bütün devlet okullarındaki öğrencilerin de bir nevi müşteri olarak nitelendirildiğini görmekteyiz. Misyon, Vizyon, Strateji lafları adı altında dolaşıma sokulan bütün o uygulamaların yanı sıra üniversite-sanayi iş birliği şeklindeki süslü kelimelerin arka planında üzeri örtülü bir biçimde müşterileşme anlayışının yattığı gerçeğini göz ardı etmemeliyiz. Vakıf üniversiteleri adı altında önümüze koyulan tuhaflığın da netleştirilmesinde yarar var.

YÖK'ün son dönemde bu okullara dönük olarak özellikle üniversite öğretim üye ve yardımcılarının ücretleri ile ilgili yapmış olduğu uyarıları ve bu okulların ısrarla bu kişileri yetiştirme konusunda çaba göstermemelerini bir kez daha tarihe not düşmeliyiz. Ama asıl üzerinde durmamız gereken noktanın bu ülkenin eğitim olgusuna ilişkin yaşadıklarımız nedeniyle ülke insanlarının, çocuklarının daha iyi bir eğitim alabilmesi için daha ana sınıflarından başlayarak yapmakta oldukları büyük harcamalardır. Devlet okullarının yeterli olmayacağını düşünen binlerce velinin özel okullara olan ilgisi sadece okul boyutunda kalmadı, ardından bu kez dershaneler ve özel kurslarla devam etti. Üniversite aşamasında da adı vakıf kendisi özel olan üniversitelerle bu durum sürmekte. Şimdi asıl soru bu ülkenin bu kadar çok üniversite mezununa ihtiyacı var mı? Ve bu mezunları yetiştiren üniversitelerin aldıkları paralar karşılığında vermiş oldukları eğitim düzeyleri ne oranda kayda değer bir durum arz etmekte.

Yazının başındaki Sevilay Yılman'ın iletişim fakültelerini kapatın önerisine yeniden dönelim. Sadece iletişim fakültelerini mi yoksa gerçekten işlevsiz hale dönüşen pek çok bölümü mü kapatıp daha işlevsel bir üniversite anlayışını hayata sokmalıyız, asıl bu soruyu daha çok tartışmaya açmalı ve hem üniversite denilen kurumu hem de orada görev alan binlerce kişiyi de yeniden düşünmeliyiz. Adı üniversite olan kurumları, araştırma üniversitesi adı altında nitelemelerle ayrıştırmanın ne gibi katkıları olduğunu, eğer bu üniversiteler araştırma yapacaklarsa diğerlerinin ne yapacaklarını gerçekten tartışmaya açmalıyız.