*Mehmet Altan
On yıl önce, hatta on yıldan da fazla...
11 Ocak 2011 tarihinde Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın, Kuveyt’ten Katar’a geçerken uçakta gazetecilere söyledikleri bir gün sonra gazetelerde manşet oldu...
Söylediklerinin özeti şuydu: “İslam Konferansı Teşkilatı üyelerinin oluşturduğu zemin içerisinde ürettiğimiz ve üreteceklerimizle İslam dünyası kendisine yeter.”
***
Bir gün sonra, 13 Ocak 2011 tarihinde, “İslam Dünyası Kendisine Yeter mi?” başlıklı başyazıda bunun mümkün olamayacağını anlattım, yazının sonu şöyleydi:
“Sorun Müslümanların Müslümanlarla dayanışması değil...
Sorun Müslüman ülkelerin zenginleşmelerini sağlayacak olan yüksek teknoloji içerikli mal üretememeleri.
Derim ki ‘din, ırk, mezhep’ işlerini bir yana bırakıp... Demokrasiyle dayanışsak...
Teknolojiyle dayanışsak...
Ve kendimizi yeryüzünün parçası olarak görsek...
Yoksa dünya nüfusunun yüzde 22’sini oluşturan ama dünya üretiminin sadece ve sadece yüzde 7’sini gerçekleştiren İslam ülkelerinin kendi kendine yetmeyeceği açıkça ortada...”
***
Erdoğan, gazeteye telefon edip 2011 tarihli “İslam Dünyası Kendisine Yeter mi?” başlıklı yazımdan dolayı işten atılmamı istedi.
Ben de bunu çok sonraları, 17-25 Aralık skandalı patlak verdiğinde ortaya yayılan tapelerden öğrendim.
Eğlenmek isterseniz konuşmayı siz de Youtube’dan dinleyebilirsiniz. Bir yıla kalmadı, gazeteyle yollarımız ayrıldı.
“Denktaşlaşmak” yazım yayımlanmadı.
***
Siyasal iktidarın güdümündeki 15 Temmuz yargısının anayasayı çiğneyerek zorbalıkla hapse atılmam...
Yetmezmiş gibi Anayasa Mahkemesi'nin kararına rağmen 5.5 ay daha fazla hapiste tutulmam...
Soruşturma bile olmadan 30 yıllık hocası olduğum üniversiteden kararnameyle koparılmam...
Daha sonralarda geldi...
***
Anayasayı yok saymak saplantısı hâlâ da devam ediyor... Uğraşıp duruyorsun...
Bunlarda değilim...
Ne kendi söylediğinden başka bir ses duymak istemeyen patalojik baskıdayım...
Ne de iktidar kavgası yapıp, demokrasi talebinden uzak, muhalif kılıklı kışlacı Baasçılık anlayışının liberal demokrasi düşmanlığındayım...
Kendine muhalif süsü veren saplantılı bir kesimin, inatçı demokrasi talebi nedeniyle zulüm görenlere, zulüm edenlerden fazla saldırmalarının da bir kıymeti harbiyesi yok...
Bunlar görüp yaşadıklarımız...
Biliyoruz ki...
Siyasal İslam ve askerci Baasçılık özünde tek yumurta ikizleri ve ortak düşmanları da liberal demokrasi...
Ve özgürlükçülük...
***
Bu anlattıklarım gelip geçer, gelip geçiyor zaten... Ama bütün bu saçmalıklar hayatımızdan çalıyor... Bunu söylemek için anlattım bunları.
Eylül geldi... Hafiften başlayan esintilere kendini bırakıp, küçük ama hayata renk katan sohbetlere dalmak, bir iki şiir mırıldanmak neredeyse kaybolup gitti.
Eski dostlar bana Eylül’ü hatırlatan mesajlar yolluyorlar. Kimisi de eski Eylül yazılarını gönderiyor.
Onlar da hepimiz gibi gerçek hayatı özlemişler.
Hayata tat katan o küçük zevkleri hatırlatıyorlar.
***
“Berrak ve serin bir ışık...
Sabırsızca erkenden inmeye başlayan akşamları yayılan bir kızıllık... Yaprakların altına saklanan narlar...
Randevusuna asla ihanet etmeyen yerleşik Eylül dekorunun, biz çaresiz aktörlerin, kendini kandırmak için beyhude çaba ile önünde tiratlar okuduğumuz görüntüleri bunlar.”
***
Baktım, bana yolladıkları Eylül yazısı 1997 yılında yazılmış, zaman içinde de yazı yazma ve konuşma yasağı artıkça hatırlanmış bir yazı:
“Eylül gene muhteşem... Ama artık her Eylül’ü öyle hovardaca harcayamayacağımızı düşündüren bir tedirginliğin kokusunu da hissediyorum havada.
İçimi dinlemeye kalkınca, bütün notaları ahenksiz çalan bir senfoni orkestrasıyla karşılaşır gibi oluyorum...
Bazen yeni bir başlangıcın fanfarları... Bazen bıkkınlığın davulları...
Bazen aldırmazlığın siyah sessizliği... Yeni bir Eylül, yeni bir sonbahar... ‘Ayva sarı, nar kırmızı, Bir ateşmiş yaşamak.”
*P24'te yayımlanmıştır
