Olimpiyat şampiyonu Belçikalı paralimpik atlet Marieke Vervoort, tedavisi olmayan kas erime hastalığı nedeniyle ötenaziyle yaşamına son vermeye hazırlanıyor.
The Daily Telegraph gazetesinden Oliver Brown'a özel mülakat veren Vervoort, "Artık daha fazla acı çekmek istemiyorum, hazırım" diyor.
hazır olmadığını söylemişti.Sağlığı giderek kötüye giden Vervoort, The Daily Telegraph gazetesine "Artık ölmeye hazırım, çok acım var, ben artık bittim" dedi:
"Durum benim için giderek güçleşiyor. Her geçen gün daha ağır depresyona giriyorum. Daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Çok ağlıyorum."
"Görme yeteneğimi kaybediyorum. Bir optisyen, gözlerimden birinin 10'da 2, diğerinin de 10'da 1 gördüğünü söyledi. Yapabileceği bir şey olmadığını, sorunun beynimden kaynakladığını söyledi. Bir gün ardı ardına spazm geçirdim, tüm gece bir nörolog yanı başımdaydı. Epilepsi nöbeti geçirmediğimi, artık vücudun çığlık atmaya başladığını söyledi."
Yazar, Vervoort için 'insanların ona acımasını istemiyor' diyor. Belçikalı atlet şampanya sevgisinden bahsediyor, Donald Trump'ın taklidini yapıyor ve labrador cinsi köpeğiyle keyifli vakit geçiriyor.
Vervoort'un 'vücudunun ihanetine uğramasına rağmen dört Paralimpik madalya kazanan bir kadın' olarak yaşadıklarını anlattığı bir biyografi kitabı da var.
Belçikalı atlete göre yaşamı ve spor 'insanlara ilham vermeli'.
Gençliğinde beden eğitimi öğretmeni olmanın hayalini kuran Vervoort, paralimpik atlet olarak birçok başarıya imza attı.
:
The Daily Telegraph yazarı, Brüksel'deki hastane görüştüğü sporcuyla görüşme ayarlamanın zor olduğunu söylüyor:
"Artık, kötü günlerinin iyi günlerinden daha çok olduğu bir safhaya geçmiş. Hastaneye vardığımda morfin bombardımanı nedeniyle uyuyordu. Birkaç saat sonra beni çağırıp görüşmeye hazır olduğunu söyledi. Ölümüyle ilgili her ayrıntı kesin olarak belirlenmişti."
Vervoort sevdiklerine, vakti geldiğinde okumaları için tek tek mektup yazdı, pullarını yapıştırıp adresleri doldurdu.
Ölümünün, içinde beyaz kelebekler olan kırmızı bir kutunun açılması ve kelebeklerin uçuşmasıyla duyurulmasını istedi.
Kesin olan bir şey var ki, o da cenaze törenin bir kilisede yapılmayacağı. Zira paralimpik atlet inançla ilgili düşüncelerini "Eğer Tanrı varsa, beni böyle cezalandırdığına göre çok kötü biri olmalı" sözleriyle özetliyor.
Sağlığı kötüye giden 38 yaşındaki Vervoort, 90 yaşında hissettiğini söylüyor:
"Geceleri uyuyamıyorum. Psikoloğum biliyor. Öldüğümde psikoloğumun da yanımda olmasını istiyorum. Hastanede çalışıyor ve o bile 'Çok zor şeyler yaşıyorsun, daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim' diyor."
Bir zamanlar aktif, çevik bir genç kadın olan Vervoort basketbol oynuyor, triatlonlara katılıyor, derin su dalgıçlığı yapıyordu.
Kas erimesinin ilk işaretleri baldırlarında oluşan enfeksiyonlardı. Rahatsızlığı nedeniyle parmak ucunda yürümek zorunda kalıyordu. Bir süre sonra da yalnızca koltuk değnekleriyle yürüyebilir hale geldi. Sonunda da her iki bacağı da işlevsizleşti.
Doktorlar, vücudundaki felcin boyun omurlarındaki deformasyon kaynakladığını düşünüyor ama bu dayanması zor acıya neyin sebep olduğunun teşhisini koymakta zorlanıyorlar.
Vervoort vücudunun erimeye başladığı süreci anlatıyor:
"Ben Boğa burcuyum. Bir şey istersem yaparım. Asla kolayca vazgeçmem. Tekerlekli sandalyeye mahkûm olacağımı kabullenmek istemedim. Ama 2000 yılında artık dayanamaz hale geldim. Ama mide kaslarımla sırt kaslarımı kullanabiliyordum. Şimdi onlar da zayıfladı. Şimdi göğsüme kadar felç olmuş haldeyim."
"Parmağım da işlevsizleşiyor. Çok güçlü bir kalbim var ama acıyı dindiren ilaçlar artık işe yaramıyor. O kadar çok iğne yedim ki artık her şey dağıldı, zorlaştı. Bazen enjekte ettikleri sıvı içeri giriyor sonra hemen dışarı çıkıyor."
Vervoort'un iğneyle ötenazisini Dr. Wim Distelmans yapacak. Doktor Distelmans, Belçikalı atlete huzur içinde ölmesi için ötenazi tarihine de kendisinin karar vermesi için süreyi de uzattı.
"(Doktora) başlarda 'cinayet doktoru' diyorlardı. Ama hayatımı kurtardı" diye anlatıyor Vervoort o süreci. Ötenazi anlaşmasını 2008'de imzalamıştı:
"O burada olmaydı ben çoktan kendimi öldürmüştüm. Ölmek için tarih belirlemek o kadar zor ki. Ne zaman belirlesem, 'Marieke, emin misin? Gerçekten emin misin?' diye soruyorlardı."
Ama kaçınılmaz tarih giderek yaklaşıyor. Sözlerini dikkatle seçen ama yorgunluğu yüzünden okunan babası Jos ise, "Yaklaştık" diyor: "Artık doğru düzgün yemek yiyemiyor. Yalnızca puding yiyebiliyor. Onun dışında her şeyi çıkarıyor. Sona yaklaşılıyor."
Vervoort'un en sadık yakınlarından biri de labrador cinsi köpeği Zen.
"Ne zaman yere bir şey düşürsem alıp bana veriyor. Bilincimi kaybettiğimde havlıyor, hemşireler geliyor. Ben ayılana kadar yüzümü yalıyor. Çoraplarımı, ceketimi çıkarıyor, kapıyı kapatıyor. Sonsuza dek benimle kalacak. Birine verdiğimi düşünemiyorum bile."
Vervoort, hastanedeki küçük bir ameliyatın ardından Brüksel' e yakın memleketi Diest'e gidecek. Yürüttüğü mücadelenin anlaşılmasını umuyor:
"Herkes beni hep neşeli görüyor. Madalya kazanan, güçlü olan… Ama diğer tarafı görmüyorlar. Bu yüzden bana göre her Paralimpik atlet birer şampiyondur."
"Herkes bilmez ama Brezilya'daki ilk yarışımdan üç gün önce hastanedeydim. Sürekli hastalanıyor, sıvı kaybı yaşıyordum. Çok sinirlenmiştim ve yarışta ikinci oldum. Sanıyorum öfkelendiğinde normalden çok daha güçlü oluyorsunuz."
Brezilya'daki gümüş madalya aldığı bu yarış, Vervoort'un da spor sahnesindeki son günüydü.
Ailesi, Doktor Distelmans kızlarını sonsuz uykuya yatırdığında yanında olmayacak.
"Çok acı verici" diyor babası, "Başkaları yanında olursa daha iyi olur."
Ama ertesi gün, Vervoort'un isteği üzerine, çok fazla şampanya şişesi açılacak:
"İnsanlar ağlayacak ama ben bir yandan da yaşadığım hayat için, artık huzur içinde olduğum için teşekkür etmelerini istiyorum."
