Ufuktaki duman: İsrail ve Hizbullah yeni bir savaşa adım adım yaklaşıyor

'Onları affedemeyiz'

Baba Hüseyin Abdul Hasan Skaiki, "Ona hiçbir zaman Sally demedim" diyerek kızını anlatıyor:

"Ona her zaman 'hayatım' derdim; o benim her şeyimdi.

“Evdeki tek kız oydu ve biz onu üç erkek kardeşi ile beraber şımarttık.”

25 yaşındaki Sally gönüllü bir sağlık görevlisiydi. 14 Haziran'da gün batımından sonra evinin sokak kapısında dururken İsrail'in saldırısında öldürüldü.

Babası siyah yas kıyafeti ve Hizbullah'la müttefik olan Şii Emel hareketinin yeşil atkısını giyiyor.

Aile ile sınırdan 30 kilometre uzaktaki Deir Kanoun En-Naher köyünde buluşuyoruz. Ana yol, İsrail ile çatışmalarda öldürülen savaşçıların güneşte solmuş posterleriyle dolu. Bazıları son aylarda, diğerleri ise iki tarafın en son savaşa girdiği 2006'da öldürüldü.

2006’daki savaşta Hizbullah, İsrail'e büyük bir direniş gösterdi. Ancak bunun Lübnan'a ve halkına çok büyük bedeli oldu. Resmi rakamlara göre 1000'den fazla Lübnanlı sivilin yanısıra sayısı bilinmeyen Hizbullah savaşçısı öldürüldü.

İsrail tarafında ise çoğu asker, 160 kişinin öldürüldüğü kaydedildi.

Baba Hüseyin'in yanında kızının üniformalı büyük bir posteri var. Sağlıkçı kızını, gurur ve hüzünle anlatıyor:

“İnsanlara yardım etmeyi seviyordu. Köyde çok sevilen biriydi. Yüzünde her zaman bir gülümseme vardı."

Biz konuşurken, pencereleri sarsan büyük bir patlama sesi duyuluyor.

Hüseyin bunun sıradan, günlük bir olay olduğunu söylüyor.

“Uzun zamandan beri İsrail burada insanlarımızı katlediyor” diyor ve devam ediyor: "Onları affedemeyiz. Onlarla barış umudu yok."

Patlama sesinin ardından bu kez ölüm veya yıkım çıkmıyor. İsrail savaş uçaklarının bölgede korku yaymak için ses duvarını aştığı anlaşılıyor.

Geçen Ekim ayından bu yana İsrail, güney Lübnan'da başka bir şey daha yayıyor: Boğucu ve yakıcı etkileri olan beyaz fosfor.

Bu kimyasal madde oksijenle temas ettiğinde hemen yanıcı bir hal alıyor. Dünya Sağlık Örgütü'ne göre cilde ve giysilere yapışıyor hatta kemikleri yakabiliyor.

77 yaşında bir çiftçi olan Musa el-Moussa bu etkileri çok iyi biliyor.

İsrail ordusunun, El-Bustan köyündeki arazisine bir aydan fazla bir süre boyunca her gün "nefesini kesen" beyaz fosfor saldırısı yaptığını anlatıyor. El-Moussa saldırıların saldırılar nedeniyle çiftçilik yapamadığını da söylüyor.

Başındaki kırmızı beyaz keffiyeh'i (geleneksel Arap atkısı) işaret ederek, "Başımda örtü vardı; hastaneye getirilene kadar onu ağzıma ve burnuma sardım" diye saldırı sonrasında yaşadıklarını anlatıyor:

"Maskemiz yoktu. Nefes alamıyordum. Bir metre önümü göremiyordum”

Musa el-Moussa, atılan parçalara dokunulması halinde, o parçanın tutuşup tekrar yanabildiğini söylüyor.

İnsan Hakları İzleme Örgütü (HRW), el-Bustan da dahil olmak üzere güney Lübnan'daki birçok yerleşim bölgesinde beyaz fosfor kullanıldığını doğruladı.

Açıklanan raporda, İsrail'in beyaz fosfor bombasını “sivil bölgelerde hukuka aykırı bir şekilde ayrım gözetmeden” kullandığı savunuldu.

İsrail ordusu, sis perdesi oluşturmak için beyaz fosfor mermilerinin kullanılmasının "uluslararası hukuka göre yasal olduğunu" söyleyerek rapora karşı çıktı.

Ordu bu mühimmatın “istisnalar dışında" yoğun nüfuslu bölgelerde kullanılmadığı belirtiliyor.

'Korkmuyoruz'

Hizbullah'ın en kıdemli komutanlarından biri olan Muhammed Nimah Naser, İsrail’in arananlar listesindeydi.

2006 ve öncesinde İsrail'le savaştı. Sonrasında Suriye ve Irak'ta da bulundu.

Hizbullah'a göre son aylarda “Düşman İsrail’e karşı” birçok askeri operasyon “planladı, yönetti ve denetledi.”

İsrail onu 3 Temmuz'da Sur'da buldu. Ölüm, güpegündüz, arabasını ateş topuna çeviren bir hava saldırısıyla gökyüzünden gelmişti.

Lübnan’ın başkenti Beyrut'un güneyinde Hizbullah’ın kalesi olarak anılan bölgede ona bir "şehidin” cenaze töreni düzenlendi.

Cenazenin detayları dikkatlice hazırlamıştı. Kadınlar ve erkekler, hatta basın birbirinden ayrı tutuldu.

Hizbullah'ın sarı bayrağına sarılı tabutu, kamuflaj üniformalı ve kırmızı bereli örgüt üyeleri tarafından taşındı.

Mükemmel bir uyum içinde olmasa da, tertemiz beyaz üniformalar giymiş bir bando da hazırdı.

Cenaze, işleyen bir yönetimi olmayan ülkede, bir devlet töreni havasındaydı.

Lübnan'ın bir cumhurbaşkanı yok; geçici bir hükümeti ve darmadağın bir ekonomisi var.

Burası mezhepler arasında bölünmüş, yolsuzluklarla içi boşaltılmış, vatandaşları kendi başlarının çaresine bakmak zorunda bırakılmış bir ülke. Birçok Lübnanlı yorgun durumda ve istedikleri son şey yeni bir savaş.

Hizbullah ise olaylara farklı bakıyor.

Cenaze namazı sona erdiğinde yas tutanlar arasında ölümden “şehitlik” olarak bahsediliyor ve eğer başlarsa savaşa hazırlıktan söz ediliyordu.