İşte adına ‘sanat filmi’ denilen, kimileri için leziz bir meyve, başkaları içinse yenilip yutulamayacak bir nesne olan özel yapımlardan biri. Hele arkasında ancak gerçek sinefillerin tanıdığı çok az, ama seçkin filmler yapmış Ceylan Özgün Özçelik gibi bir Lady’nin bulunduğu (kusura bakmayın, hanım sanatçılarımıza bu enternasyonal sözcükle seslenmeyi hala çok seviyorum!); evet, böyle bir ismin bulunduğu bir film hep ilgi çekmeye hazır ve nazırdır.

1980 doğumlu Özçelik önceleri birçok kısa film çekmiş. 2017’lerden beriyse uzun filmlere geçmiş. Ve birçok uluslararası festivale katılmış. Uzun filmleri şöyle: Kaygı, Cadı Üçlemesi, Cadı Üçlemesi 2, Hiçbir Şey Normal Değil, Ankebüt. Ve işte sonuncusu On Saniye. Bütün filmin sadece iki insan, ayrıca iki kadın arasında geçtiğini de baştan bildireyim. Ki ekranda kalabalık, gürültü-patırdı, aksiyon veya gerilim arayanlar hiç o semte uğramasınlar...

Film İstanbul’da eski bir binanın (hangisi olduğunu çıkaramadım) cephesi olarak sunulan Williams College adlı okul görüntüsüyle başlıyor. Başlarda sürekli hareket halinde bir kamera sonraları sakinleşecek ama hep belli bir hareketi koruyacaktır. Bu okuldan kovulmuş Özgür adlı bir çocuktan söz edilir. Onu bir oğlan sanırsınız, ama bir kız çocuk olduğu anlaşılır. Aslında onu hiç tanımayız, sadece adı geçer. (Galiba bir kez şöyle bir görünüp kaybolur.) Tıpkı adları geçen başkaları gibi... Çünkü bu film sadece iki kadının bitmeyen diyalogları üzerine kuruludur. Bir sanat filmi için bile tam bir handikap!..

Uzaktan tanıdığımız Özgür’ün kickboxingi çok seven ve bir kediyi insafsızca öldürdüğü için okuldan kovulan bir çocuk olduğunu öğreniriz. O kedi ayrıca önemlidir; çünkü tam 2 bin euroya Cali’den satın alınıp getirilmiştir. Bu arada yine Özgür olup bitenin bir videosunu çekip herkese yollamıştır. Ve yine uzaktan öğrendiğimiz bir şey, ailenin Özgür’ün yeniden okula alınması için çırpındığıdır.

Ve iki kadın kahramanımızın diyalogları başlar. Biri evlenip çocuk sahibi olmuş Yasemin. Ki Bergüzar Korel ona inanılmaz bir inandırıcılık getirir. Ve de aşkı hiç tatmamış İpek. Ki onda da Bilge Önal unutulmaz bir oyun verir. Film boyunca bu iki kadının tartışmaları sürer. Öfkeli Yasemin yoldaşına ‘Yeter bu İpekoloji’ veya “Kendine öğretmen demekten utanmıyor musun?” diye çıkışır. Bu sanki bir yandan da anneliğin komple, ayrıntılı olarak ve tüm psikolojisiyle irdelendiği bir filmdir.

Ve sonunda karşımıza filmin adı gelir. Yani o “on saniyelik öpücük.” Bunun bir başka özelliğini belirtmeyim, filmin görülmesi sanırım daha iyi olur. Daha önce de övdüğüm, Zeynep Seçil’in (yine bir kadın) imzalı kamera çalışması görkemlidir. Dar konusuna karşın geniş bir ekran, zaman zaman flu ya da yukardan aşağı (veya tersi) çalışan ya da kendi etrafında dönen kamera... Bunlar Zeynep Hanım için bir onur vesilesi olmalıdır. Benzer şeyler, tüm filmi omuzlarında taşıyan Bergüzar Korel- Bige Önal ikilisi için de söylenebilir.

Ve böylece karşımızda işte o belalı ‘sanat filmleri’nden birini daha buluruz. Gitsen bir türlü, gitmesen başka türlü!.. Kendi adıma şunu söyleyebilirim: Bunca lafı etmem bile, filme özel nitelikler kazandırmıyor mu? Haydi bakalım, sinemasever bir fil olup olmama özelliğinizi kanıtlayın!.. Her zaman böyle fırsat gelmez.

YARIN: Mufasa- Aslan Kral