İnsan düşünmeden edemiyor:  2 Mart 2025’te aramızdan ayrılan Edip Akbayram bir ay daha yaşasaydı da Saraçhane meydanında bir hafta boyunca sesinin göklere nasıl yükseldiğini, milyonlarca insanın şarkısına eşlik ettiğini görseydi... Güzel olmaz mıydı?

“Güzel günler göreceğiz çocuklar”dan söz ediyorum elbette.

Her ne kadar arada Vedat Türkali’nin “İstanbul”unu söylese de en çok Nâzım Hikmet’in şiirinden bestelenmiş şarkısını okudu meydanda. Milyonlar ona eşlik etti.

Malum, 1930’da kaleme alınan şiirin orijinal adı “Nikbinlik” yani “iyimserlik”tir.

Şairin iyimserliği onu tanıyan, okuyan, yazan, araştıran hemen herkesin mutabık olduğu bir konudur. Her zaman, her yerde, her koşulda “gelecek güzel günlere” olan inancını korur.

 1934 Şubat’ında, idamla yargılandığı günlerde Bursa cezaevinden Piraye’ye yazdığı mektupta şöyle şeyler yazar:

“Kara günler geçiriyoruz karıcığım... Güzel günler göreceğiz... Bunu laf diye söylemiyorum, buna inanıyorum, karıcığım. Edison her şeye rağmen, havasız camın içinde ateşin yanacağına nasıl inanmışsa öyle inanıyorum.”[1]

Tam da bugünlere gönderme değil mi?..

Fazla söze gerek yok galiba: “Edison, havasız bir cam ve içinde yanan ateş.”

Teşbihin bu kadarına ancak şapka çıkartılır.

İyi pazarlar.

[1]     Nâzım Hikmet, Piraye’ye Mektuplar, YKY, İstanbul, Ağustos 2021, s. 55.