Son haftalarda sanırım bir “tutarsızlık” ve “samimiyetsizlik” piki yaşıyoruz ve özellikle bazı iktidar temsilcilerinin sözleri insanda en hafifinden ne diyeceğini bilememe etkisi yaratıyor. Örneğin DEM Parti Öcalan ile görüşsün diyenler (ben Öcalan figürünün bu kadar öne çıkarılmasını hiç doğru bulmuyorum bu arada), her açıdan Kürtleri küçük düşüren kararlar alıyor.

Hadi bu siyasi bir konu, bizler anlamayız, kapalı kapılar ardında önemli görüşmeler yapılıyor ve bu konuyu, gerçek anlamda insancıl bir yerden konuştuğunu bildiğim Sırrı Süreyya Önder gibi “Ciddi ve meşakkatli bir yoldur. Umalım herkes omuz vererek güç katar.  Makul olan, müşterek bir çözüm herkese iyi gelir” görüşünü seslendirenlere (Demirtaş’ın ne diyeceğini merak ederek) bırakalım ama kreşler konusunda edilen sözler tam bir “uç” durum gibi göründü bana.

Hadi en son söyleyeceğimi en başından söyleyeyim; LGBTİ konusunu getirip kreşlerle ilişkilendirmek, birçok insanı zan altında bırakıyor ve güzel bir işi karalamaktan başka bir amacı yok. Eğer bütün bunlar kutuplaştırmayı artırmak için yapılıyorsa, artık bunun bir işe yaramadığını söyleyebilirim. Daha ötesi, geçmişte “Erdoğan düşmanlığı” ülkemize ne kadar zarar verdiyse şimdi “İmamoğlu düşmanlığı” aynı şekilde zarar veriyor.

Yoksulluk, çocuklar, anneler ve kreşler

 Herkes gibi, ben de kreş konusu ile ilk kızım doğunca karşılaştım. Onu anneanne, hala desteği ile belli bir yaşa getirdikten sonra, büyük bir güvenle, o zaman asistanlık yaptığım, şimdilerde kapatılan Dr. Sami Ulus Çocuk Hastanesi’nin kreşine verdik. Ben her sabah onu kreşe bırakıp, hastanenin çocuklar ile dolu koğuşlarına koşardım ve akşam alıp eve dönerdim. Onu kreşe bırakırken, eve getirirken geçirdiğim zaman, en mutlu olduğum ve beni başka bir dünyaya taşıyan saatlerdi. O kreşte benim de Hacettepe’den varlığını bildiğim Çocuk Gelişimi Bölümü mezunu öğretmenler çalışırdı ve onları 38 yıl sonra minnetle anıyorum.

Daha sonra çocuk hekimi olarak, çocuk yoksulluğu konusuyla ilgilendim ve birçok başka uzman gibi yoksulluğun çocuklar üzerine etkilerini hafifletmek için kreşlerin bir çözüm olabileceğini düşündüm ve 2007 yılında “Yüz bin çocuk, bin kreş” başlıklı, “İnsancıl Bir Tıp İçin” isimli kitabımda da yer alan bir yazı yazdım. O yazıda bu konuyu “...Kentlerdeki kreş ve gündüz bakım evlerinin neredeyse hepsinin ekonomik düzeyi iyi olan kesimlerin yaşadığı yerlerde olduğunu ve o kreşlerde, iyi beslenseler, iyi eğitilseler su verilmiş çiçekler gibi canlanacak o “kuru” çocuklara rastlamanın mümkün olmadığını düşündüm. Biliyorum benimki bir düş ama en yoksul 100.000 çocuk için kentlerin varoşlarında 1000 kreş açılabilir mi, hatta bu kreşlerde uygun bir eğitimden sonra o çocukların anneleri de çalışabilir mi diye düş kuruyorum günlerdir” cümleleri ile anlattım. Bu arada yıllar geçti, Anne Çocuk Eğitim Vakfı (AÇEV) ve onun kurucularından Prof. Dr. Çiğdem Kağıtçıbaşı’nın çalışmalarını yakından takip ettim ve her fırsatta “100 bin yoksul çocuk için bin kreş” fikrini dile getirdim.

Son olarak ise Hollanda Utrecth’te yaşayan kızımın çocuğu olunca bu kez kreşlerin, annenin uzak ülkelerde yeterli yakın desteği olmadan çocuk sahibi olma gücü bulabilmesi ve çalışma yaşamını sürdürmesi açısından önemini tekrar hissettim ve bu kez dede olarak Mavi’yi kreşe bırakmanın mutluluğunu yaşadım. Hollanda’daki kreşler, 0-4 yaş arası çocuklar için tam gün bakım sağlıyor, 4-12 yaş arası çocuklar için ise okul öncesi/sonrası ve tatillerde hizmet veriyor. Kreşler için Hollanda Çocuk Bakımı Yasası çerçevesinde yüksek standartlar sağlanıyor ve bu standartlara uyum Hollanda Sağlık ve Gençlik Bakımı Denetim Kurumu tarafından düzenli denetleniyor. Kreş sistemi yapılandırılmış etkinlikler aracılığıyla erken çocukluk gelişimine odaklanıyor ve eğitimli bakıcılar dil, sosyal beceriler ve motor beceriler üzerinde çalışıyor. Kızım bu kreş sistemi sayesinde Mavi 6 aylık olunca, onu kreşe vererek çalışmaya devam edebildi ve bunun için yeterli çocuk bakım ödeneği aldı.

Yuvamız İstanbul Çocuk Kreşleri

Daha sonra yıllar su gibi aktı diyeyim ve bir belediye başkanı, Ekrem İmamoğlu, seçim kampanyasında tam da benim düşlediğim gibi kentlerin varoşlarına kreş yapma sözü verdi ve şimdi İstanbul’un dört bir yanında 105 kreşte 10.000 çocuğa hizmet veriyorlar. İstanbul’daki İBB kreşlerinin resmi ismi Yuvamız İstanbul Çocuk Etkinlik Merkezleri ve bu kurumları anlatan web sitesinde “3-6 yaş aralığındaki çocuklara psikososyal gelişimlerini sağlıklı bir şekilde sürdürebilecekleri, eşit fırsatların yaratıldığı bir ortamda öğretmen, aile ve mahalle ilişkilerinin güçlendirildiği bir eğitim hizmeti sunulmaktadır” deniliyor ve ben bu satırlarda tam olarak kreş kavramını görüyorum. Ayrıca bu kreşler, AÇEV ile paydaş olarak yönetiliyor. Zaten bu satırları yazarken, binaları ile çocuklar için bir şenlik yerini andıran bu yerleri savunurken, yutkunuyor, duraksıyor insan. Bu işte bir hata olmalı diyor.

Bu yutkunmadan sonra esas önemli noktaya gelirsek; bu kreşlerde o mahallede yaşayan anneler çalışıyor ve ülkemizde kreş konusu ilk kez İstanbul’da yapılan bu kreşler ile önemli bir gündem konusu oldu. Bir başka açıdan ise, harcında bilim, çocuk sağlığı, insan ve çocuk sevgisi olan kurumlar yapılmasından yansıyan umut hepimizi heyecanlandırdı. O yüzden bu tartışmaları izlemek ve içi boş argümanlarla ülkemiz için gerçek bir ihtiyaç olan kreş reformuna gölge düşürmek beni çok etkiledi ve üzdü diyebilirim.

Sonsöz

Duyarlar mı, okurlar mı, bizim gibi insanların sözlerine değer verirler mi bilmiyorum ama bir kez daha yazmak istedim: Çocuklar ve kreşler kutsaldır ve bir söz ederken bin kere düşünmek gerekir. Kelimelerle insanları yaralamadan, dürüst ve temiz bir dille konuşmak Mevlana’nın önemli bir öğüdü diye biliyorum. Her şeye musallat olan siyaset kurumu dili ile konuşarak lütfen çocuklara, kreşlere ve kreş kavramına zarar vermeyin.