Altmış yıllık değerli dostumuz, arkadaşımız, çizerimiz, yakınımız
ressam Mehmet Güleryüz’ü kaybettik…

Onunla ilk kez, Akademiye yeni geldiğimiz yıllarda tanıştım, 1957 olabilir.
O zamanki adıyla Talebe Cemiyeti bir karikatür sergisi düzenlemeyi düşünmüş ve ilgilenen öğrencilerin çizgileriyle ortak bir davetiye tasarlamalarını istemişti.

Herkes bir kenara yumuldu silip bozarak çizmeye çabalıyordu ki, ben birinin silgi, taslak vs. ile ilgilenmeden bir çırpıda nefis bir çizim yaptığını gözledim.
Bu küçük anıyı Güleryüz ile her karşılaştığımızda anlatarak onu bıktırmıştım.

Spatül ile yapılmış bir ağaç ve gölgesinden oluşan ilk yılların atölye ödeviyse, yaşam boyu zihnimde asılı kaldı. Güleryüz’ün resimleri hep şaşırtıcı olmuştur.
Ya sergilenmekle bitecek gibi olmayan müthiş çizimler, çizim defterleri…

Güleryüz’ün, resim yapan birinin iç dünyasını anlatan el kol hareketlerinin tuvalde bıraktığı izlerden oluşan işlerini, büyük bir zevkle yıllarca takip ettim.
Beni her zaman imrendirense onun olağanüstü çizgiciliği olmuştur.

Devlet Sanatçısı tuhaflığına tahammül etmek yerine, kaldırılmasını sağladıydı.
Güleryüz’ün hınzır nükteli bakışları, eleştirel neşeli muhabbeti, tartışmalı isyankâr kavgaları ve değerbilir dostlukları hep hissedilecek ve özlenecek.