Mesleğe ilk başladığım yıllarda savaş muhabirleriyle bazı uluslararası basın toplantılarında denk gelir ve onları hayranlıkla izlerdim. Hâlleri, tavırları adeta yaşadıkları zorlukların, kotardıkları işlerin etkisiyle bizlerden çok daha rahat ve öz güvenli gelirdi bana.

Ben Nevin Sungur ve Kaya Heyse’ciydim. Olaylı bölgeleri, savaşları, kritik anları onlardan takip ederdim. Onların haberlerini doğru ve güvenilir bulurdum.

Elbette Coşkun Aral ve Mithat Bereket’in de takipçisi çoktu.

Şimdi bakınca o yıllar sanki başka bir gerçeklikte, bambaşka bir ülkede yaşanmış gibi.

O günlerde de mesleğe, koşullara, haklarımıza yönelik eleştirdiğimiz, memnun olmadığımız pek çok şey vardı tabii ama şimdi bakınca nitelikli ve gerekli özellikleri içinde önemli ölçüde barındıran bir medyamız varmış.

İnsan bunları düşününce hüzünleniyor, inanın.

Türkiye konumu itibarıyla bir ateş hattının içinde.

Orta Doğu’da yapılan her hamle bizi de geleceğimizi de bundan sonraki yaşamlarımızın seyrini de etkiliyor, etkileyecektir.

En basitinden, Suriye’de yaşanan savaşta Türkiye ilk günden beri aktif rol oynuyor.

Ve bizim neredeyse hemen hiç savaş muhabirimiz yok!

Güvenerek takip edebileceğimiz, işini bildiğimiz, inandığımız bir tek kişi yok!

Her önemli dönemeçte işi asla bu olmayan birtakım meslektaşların olay yerine gönderildiğini görüyoruz.

Ne savaş bilirler ne Suriye bilirler, aktif olan örgütlerin adını tam olarak öğrenmeleri bile beş günlük bir geçmişi barındırıyor.

Hâliyle ortaya çıkan sonuç, gazetecilikten biraz daha farklı olarak, ‘bu iş Türkiye’ye istendiği gibi yansıtılacak şekilde ele alınıyor’ gibi bir algı oluyor.

Bu algıyı oradan yapılan yayınlar ve yorumlar da destekliyor elbette.

Hatta bölgeye gönderilen bazı isimlerin ta kendisi de bu algıya tuz biber ekiyor.

Asla yanlış anlaşılmak istemem, ulusların kendi geleceklerini tayin hakkına inanan biriyim.

Suriye halkı Esad’ın devrilmesini istiyordu, BAAS rejiminin sona ermesini diliyordu.

Kimileri gibi, Esad rejimini salt ‘Orta Doğu’nun son seküler devleti’ olarak adlandıracak kadar şuursuz olmadığım gibi halka yönelik de “seviniyorsunuz ama aslında bundan sonra bittiniz siz” gibi üstten bir yerden yorum yapmayı da kendime yakıştıramam.

Aslında benim derdim, kendi mesleğimin düştüğü bu acınası hâlin net bir fotoğrafını çekmektir.

Türkiye’de de bir rejim değişikliği yaşandığını kabul etmekte zorlanıyoruz ama sadece gazetecilik mesleğine baktığınızda, icra ediliş biçimini sorguladığınızda nasıl bir fanusun içine kıstırılmış olduğumuzu da çok daha net görebiliyoruz.

Bırakın gazeteci olmayı, seyirci olarak, haber alma hakkı olan vatandaşlar olarak Suriye’de yaşananları başka ülkelerin muhabirleri veya alternatif medya üzerinden takip ediyoruz.

Neden?

Çünkü orada bulunan çok sayıda ‘isim’ bize güven vermiyor, oraya hangi fikri desteklemek amacıyla gönderildiklerine ilişkin olarak içimizi kemiren düşünceleri susturamıyoruz, zaten bazıları ortaya attıkları iddialarla kafa karıştırıp iç tartışmalara neden de oluyor, kimse saf değil herkes aslında olan biteni anlıyor! Ve en önemlisi Suriye’ye gidip oradan yayın yapan ‘isimlerin’ çoğunun uzmanlıkları da bu değil!

Neden ve nasıl tercih edildikleri tartışmalı!