Bir kadın
Anne olmalı
Bir motor üstünde 

Arkasında
Minicik bir beden
Kızı olmalı 

Nasıl da sarılmış
Gidiyorlar
Eve olmalı 

Akşam karanlığı
Belki de ayazı
Üşümüş olmalı

Denk geldiler bana
Bir kırmızı ışıkta
Rastlantı olmalı 

Görünce manzarayı
Isındı yüreğim
Sevinmiş olmalı

Unuttum her kötülüğü
Baktığım yerde
İyilik olmalı

 Ama en çok da
Sevgi gördüm
Umut dediğin
Bu olmalı…

Eyvallah
Minik Kız

* * *

Eve gidiş yolumda, bir anne ve sıkı sıkıya ona sarılmış minik bir kız çocuğunu motosikletin arkasında gördüğüm yıllar önceki bir akşam vakti, bu satırları not düşmüştüm defterime.

Kimdi o anne ve çocuk, nereden gelip nereye gidiyorlardı bilmiyorum.

Fakat mutluluktu o halleri, onu o kadar iyi biliyordum ki.

Ve sonra, yani aslında bu haftaki yazıma başlamadan önce; Narin’in, Sıla bebeğin başına gelenleri okudukça, üzerine düşündükçe minicik bedenlerine aldırmadan işlenen kötülüğün, dünyanın hükümdarlığı karşısında yazacak takatim de kalmıyor.

Oysa o minicik bedenlerin nereye dönse yüzleri, belki iyilik saracaktı dünyayı…

Eyvallah.