Kristof, eserlerini Macarca yazmak istemez. Bunu da açıkça belirtir. Bunun dürüst bir nedeni, bu dilde yazılan eserlerin uluslararası tanınırlığa kolay erişemeyeceğidir. Ama daha önemlisi, geçmişte anadilinde yazdığı şiirleri fazla coşkulu ve duygusal bulmasıdır. Onun aradığı "daha kuru ve objektif" bir biçimdir.

Ama tıpkı herhangi bir anadil gibi, kendi anadili de bu "sınırlı" biçim için fazlasıyla zengindir. Anlatmak istediği bir renk için, örneğin, anadilinde aklına çok sayıda tarif gelir. Oysa anadilinde 'tavşankanı bir çay', yabancı bir dilde sadece 'çay'dır.

Yabancı bir dilde yazmak, bu anlamda, renk spektrumunu daralttığı gibi anlatılabilecek duyguları da azaltır. Ki bu da Kristof'un tam da ihtiyaç duyduğu türden bir "sınırlanmadır." Bu nedenle yazar, aradığı biçimi ancak yabancı bir dilin "sınırları" içinde bulur. Yabancı bir dilin soğukluğu içinde, süsleme ve metaforlardan arındırılmış, kelime kullanımında ekonomik ve gramer bakımından son derece basit bir anlatıma yönelir. Ve sonuçta, doğrudanlığıyla vurucu bir düzyazı tarzı geliştirir.

Dili tıpkı bir göçmenin veya bir sürgün/göçmen olarak kendisinin, yabancı bir ülkedeki hali gibidir. Yabancılaşma ve aidiyetsizlik nasıl sürgün ile yabancı ülke arasına bir mesafe koyarsa, Kristof'un dili de anlattığı hikâyeyle arasına aynı mesafeyi koyar.Yabancı bir ülkede etrafında olup bitenleri eşit uzaklıktan anlamaya çalışan bir sürgün gibi; bu dil de etrafına mesafeli, soğukkanlı ve duygusal bağlılıktan yoksundur.

Yazarın ilk ve en iyi bilinen eseri 'Büyük Defter'in bir bakıma sürgün hayatı yaşayan yedi-sekiz yaşlarındaki ikizlerinde, örneğin, dil ve sürgün ilişkisine dair bu eğilim özellikle belirgindir (1).

'Büyük Defter'

İkizler, savaş nedeniyle ailelerinden ayrılmış ve kendilerini birdenbire hayatın çok zor ve acımasız olduğu bir yerde bulmuşlardır. Fakat burada onları işittikleri küfür ve hakaretlerden çok, artık yanlarında olmayan annelerinin "Canlarım" gibi şefkatli sözcüklerini hatırlamak incitir.

Bununla yaşayamazlar. Ve sonunda, kendi aralarında bir alıştırmaya girişirler. Kendilerine bu ifadeleri yasaklamazlar. Fakat birbirlerine o kadar çok tekrar ederler ki ifadeler sonunda anlamlarını yitirir. "Canlarım" hâlâ duruyordur. Ama üzerindeki anne şefkati, artık kalkmıştır.

İsimlerin kullanılmayışı, yanı sıra, esere masalsı bir hava verir. Zaten, Grimm Kardeşler masallarıyla çok sayıda ortak nokta belirtilmiştir. Anneanne, örneğin, yaşlı, çirkin, açgözlü ve zalimdir. Yani, tam bir "cadı"dır. İkizler de, masallardaki gibi öksüzdür. Ve anneleri ortalıktan kaybolunca, büsbütün anneannenin merhametine kalır. Ama anneannede merhamet yoktur. Sürekli azarlar, hakaret eder ve çalıştırır. Üstelik, çocukların yaşamsal ihtiyaçlarını da doğru düzgün karşılamaz. İkizler banyo yüzü görmez. Kıyafetleri döküntüdür. Dahası, acımasızlık anneanneyle de sınırlı değildir. "Cadının" torunları, kasabada da iyi karşılanmaz. İkizler, istismara ve hakarete maruz kalırlar. Ve büyük çocuklardan dayak yerler.

Masallardakinin aksine fakat ikizler talihlerinin kendiliğinden dönmesini beklemezler. Onu, kendi ellerine alırlar. Ve kendilerini hayata hazırlamak için, bir dizi alıştırmaya girişirler. Hayatta açlık vardır. Açlığa dayanıklı olmalıdır. Ve açlık alıştırmasına başlayıp, ikizler kendilerini günlerce aç bırakırlar. Acıdan ve duygulardan arınmadıkça, bu küçük kasabadaki hayata katlanamayacaklarını bilirler. Mutfak masasına karşılıklı oturup, her defasında biraz daha ileri giderek, birbirlerini en ağır hakaretlere alıştırırlar. Soyunurlar. Ve birbirlerinin sırtına kemerle vururlar. Ellerini ateşe uzatıp, bıçakla etlerini çizerler. İhtiyaç duyduklarından değil, fakat yoksulluğu anlamak için dilenirler. Hırsızlık ve şantaj yaparlarlar. Hayvanlara ve insanlara zulmederler. Ve gerektiğinde bir insanı bile rahatlıkla öldürebilecek bir duruma geldiklerinde, bu okuldan artık mezun olmuş sayılırlar.