İşte yılın en iddialı filmlerinden biri... 1951 doğumlu İspanyol yönetmeni Pedro Almodovar’ın uzunca bir sessizlikten sonra ve 73 yaşında çektiği film, aynı zamanda onun ilk İngilizce filmi... Ayrıca son Venedik festivalinden de bir Altın Aslan’la dönmüş. Ve kadronun başında da iki büyük oyuncuyu, Julianne Moore ve Tilda Swinton’u içeriyor. Daha ne istenir?.. Amerikalı yazar Sigrid Nunez’in What Are You Going Through adlı ve 2020’de yayınlanmış bir romanından çekilen film, tümüyle NewYork kentinde geçiyor.

Hikâye gençliklerinde aynı dergilerde ve benzer amaçlarla çalışmış iki kadının ilişkilerini anlatıyor. Dönemin Paper Magazine’i gibi... Martha (Tilda Swinton) ve İngrid (Julianne Moore) zamanında yapmadık iş bırakmamışlar. Öyle ki Martha şöyle diyor: “Ben savaş ve adrenalin meraklısı bir gazeteciyim.” İngrid zamanla kendisini yazarlığa vermiş, birkaç kitap yazarak büyük ilgi görmüş. Ama o günler hep belleklerinde... Biri savaş muhabiri olarak Bağdat’a gitmiş. Öbürü Bosna Savaşı’na... Sanki günümüzde bize büyük bir cesaretle Gazze’den haberler taşıyan Fulya Öztürk’ten farkları yok!..

Yandaki Oda filminden bir sahne

Ama zaman geçmiştir. Ve Martha ağır bir hastalığa yakalanmıştır. Bir rahim kanseri; hem de 3. evrede...Bu onun deyişiyle ‘bir öfori ve depresyon’ dönemidir. Kurtuluşu olmayan bir hastalık onu alabildiğine kötümser kılmıştır. Arada ikisinin de aynı erkeğe, Damian’e (John Turturro) âşık olduğu bir dönem vardır. Ki o da yeniden arz-ı endam eder. Martha’nın artık tek derdi “onurlu bir şekilde gitmek”tir. Şöyle diyecek kadar da karamsardır: “Kendimi ben önce haklasam, kanser beni haklayamaz.” İngrid’in yanıtıysa şöyle olur: “Seni ölü bulacak kişi ben olabilir miyim?”

Martha’nın eski ve emsalsiz dostu İngrid’den temel bir isteği vardır: Ölürken yakınında olması.  Örneğin yan odada!.. Bunun için Martha, Batı’da yaygın bir ölüm biçimi olan ötanazi (bir insanın bilimsel olarak ölümünü isteyip elde etmesi) yoluna başvurur. Demek ki ana tema budur: Ölüm üzerine değil, ölümün zamanı, şekli, nedeni ve tarzı üzerine bir film... Ve de en estetik bir ölüm biçimi bulup perdeye getirmek... Artık kaderleri birbirine böylesine bağlanmış iki kadın ortak zevkler tadarlar: TV’de Buster Keaton (eski komedi ustalarından) filmi ya da Meçhul Bir Kadından Mektuplar klasiği izlemek; Virginia Woolf’un yazarlığını anmak, vs.

Yandaki Oda filminden bir kare

Araya başka karakterler girer. Belki en önemlisi Martha’nın kızı. Ki onu istediği gibi yetiştirememiş, gereken sevgiyi gösterememiştir. Ve olsa olsa nefretini kazanmıştır. Ayrıca yakışıklı Fred. Vaktiyle Vietnam’a katılmış mahzun bir genç adam. Ki filmde bir yangında boşuna kendini feda eder. Güzel karısını arkada bırakanak... Gay bir gazeteci çifti... Arada gözüken çok çekici bir jimnastikçi. Ve başka yan kişiler.

Film sonuç olarak görkemli bir melodram tadı içeriyor. Konuşmalar oldukça edebi; yani yer yer suni (yapay) kaçıyor. Ayrıca dünyamızın gidişi üzerine de ahkam kesiliyor. Ama belki en önemli yanı, iki kadının o inanılması zor ilişkisi. Kolayca bir filmi alıp götüren bir ilişki. Film en çok onlar sayesinde unutulmazlaşıyor. Julian Moore İngrid’de hala çok çekici. Oyunculuğu hep ilgi çekmiş olan Tilda Swinton ise bir başka alem...O kendine özgü fiziğiyle kadın, erkek veya çocuk olabiliyor. Hele finalde öyle bir kişiliğe bürünüyor  ki...

Yandaki Oda filminden bir sahne

Sonuç olarak John Turturro’yu da katarsak, üç büyük oyuncu filmi alıp götürüyor. Kusursuz bir film değil belki... Ama insanı ölüm kavramı üzerine ciddi biçimde düşündürüyor. Sadece bu bile görülmesi için bir neden... 

YARIN: ANORA