Üç filmlik Marvel kökenli Venom serisinin önceki filmlerinden Zelirli Öfke bölümlerini izlemişim. 2018 tarihli ilkini daha çok beğenip X X X vermişim. İşte o yazımdan kısa bir bölüm.

“...Tüm bunları ‘zırva’ bulursanız ne bu yazıyı okuyun ne de filme gidin... Çünkü genel adıyla ‘comics’ denen çizgi-romanların mantığı artık böyle işliyor. Ve gitgide daha çok bu dünyaları perdeye taşıyor. Ama biraz hoşgörüyle bakarsak... Aslında fena film değil. Tempolu, ama insanı sersemletecek bir tempoda değil. Filmi baştan sona işgal eden özel efektler genelde inandırıcı. Hemen her kahramanın duçar olduğu “mutasyon- değşinim” sahneleri, aniden insanın içine giren bir canavara dönüşmesi olayı da iyi kotarılmış.”

2021’de gelen ikincisiniyse daha az beğenip X X ½ vermişim. Ve yazımdan bir seçme:

“…Temel özelliği, öncekine kıyasla ve tüm o tarz filmlerin içinde eriştiği teknolojik düzey. Bu açıdan yönetmenliği devralan Andy Serkis’i, üç Oscar’lı görüntü yönetmeni, Martin Scorsese’nin gözdesi Richard Richardson’u ve elbette tüm bir teknik ekibi kutlamak gerekiyor. Ayni biçimde başta Kasady’de emektar Woody Harrelson ve Eddie Brock’ta Tom Hardy olmak üzere oyuncu kadrosunu... Ama ne demiş anglo-saksonlar: “Too much is too much!” Yani fazlası fazladır... Böylece film gerçekten de tüm bu ögeleri aşırı biçimde kullanıyor; tempo bu kez ‘insanı sersemletme’ düzeyini rahatça aşıyor; keyifli olmaktan yorucu olmaya kayıyor. Gerçi birçok yerde işler komediye dönüşmüyor değil!.. Ki bu da seyirciye biraz nefes alma fırsatı getiriyor.”

Şirketi Columbia’nın tam 100. yılını kutlamasına denk gelen filmlerden olan Venom’un bu yeni bölümü, yine Marvel dünyasını en abartılı biçimde yansıtıyor. Bu bir canavarlar dünyası... Çoklu evren saçmalığı içinde, insanlıkla canavarlık arasında gidip gelen film öylesine karışık ki… Tüm filmlerin ana kahramanı Eddie Brock; yani Tom Hardy. Aslında bir TV programcısı olup sonradan kötülüklere karşı mücadeleyi görev bilmiş kahraman...

Venom: Son Dans filminden bir kare

Meksika’yla California arasında gidip gelen hikâyede, Eddie hep gizemlidir ve ürkütücü bir sesle konuşur. Ve hikayedeki o inanılmaz kötülere karşı kendisi çabucak canavarlaşır!.. Nevada çölüne uzanan filmde arada NASA veya FBİ gibi gerçek ve ABD için yaşamsal kurumların adı zikredilir. Arada özellikle iki de kadın vardır: Sarışın ve kırılgan Doktor Payne ve -adı neyse- o esmer güzeli... Hikaye Nevada’taki askeri üsse uzanır. Bir ara asit yağmuru yağar; siyahi görevliler işe karışır. Arada çıkan Simbistler güvenli bir sığınak ararlar. Savaş havaya, uçaklara yükseldiği kadar, denizaltına da iner. Ve içerdiği birçok ögeyle bir yapay zekâ ürünü olarak ekrana gelir. Sonuçta bu mantık denen şeyi tümüyle dışlayan bir filmdir.

Venom: Son Dans

Ve bir aile de işin içine girer. Ana-baba, iki kızları ve köpekleriyle… Martin ailesidir bu... Ve bir sahnede ailenin bir şarkıyla gerçek mutluluğu yaşaması göz yaşartıcı bir bölümdür. Arada Las Vegas’a da gidilir. Ve orada Paris otelinde kalınır. Eddie orada aileye katılır. Ve bir yerde dendiği gibi ‘aile üstün zekâ canavarları yener.’ Böylece filmin bu bölümleri biraz komediye kayar. Kara komedi de denilebilecek...

Venom: Son Dans

Film geniş bir ekranda geçer. Ve parlak bir teknoloji içerir. Yer yer bir dönemin Alien- Yaratık dizisini de akla getirir. Ama genel olarak eski Venom filmleri kadar doyurucu değildir. Belki ben ilerleyen yaşım nedeniyle böyle diyorum da X, Y veya Z Kuşakları bambaşka düşünebilir!.. Eddie’de Tom Hardy, kadın doktor Payne’de özlediğimiz sempatik Juno Temple, Martin ailesinin reisinde Rhys İfans, siyahi savaşçıda Chiwetel Ejiofol özellikle akılda kalan oyunculardır.