Tanıdığım en romantik yaşlı çift ABD’nin Indiana Eyaleti’nin Bloomington şehrinde yaşıyor. Dick, 50 yıl önce hoparlör teknolojisini bir adım öne götüren önemli bir teknik buluşun sahibi, emekli bir mühendis. Jane ise yerel müzede rehberlik yapan, bahçeyle uğraşan, oldukça kültürlü bir ev hanımı. Jane İngiliz, Dick Amerikalı. Fotoğrafların siyah beyaz olduğu dönemde bir gemide tanışmışlar. Bir süre Avustralya’da yaşamışlar, sonra Amerika’ya taşınmışlar. Hiç çocukları olmamış, ancak benim gibi şehirlerine okumaya gelen birkaç yabancı öğrenciyi evlat gibi bağırlarına basarlar.

1997 yazında Bloomington’a okumaya gitmiştim. Indiana Üniversitesinin “Leo Dowling International Center” adında, uluslararası öğrencilerle ilgilenen bir merkezi vardı. Tam anlamıyla bir “merkez”di, zira uluslararası öğrenciler Indiana Üniversitesi’nin ve Bloomington’un bel kemiğiydi. Kampüsün tam ortasında, koca modern fakülte binalarının arasında Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler masalından fırlamışçasına küçük, sıcak, dostane çatılı ev görünümünde bir binaydı burası. Benim gibi uzak ülkelerden, bambaşka kültürlerden gelen her renkten öğrencinin kendini evinde hissedeceği, hem birbirimizle, hem de Amerikalılarla kaynaşmamıza vesile olan türlü etkinliklerin düzenlendiği bir kurumsal şefkat yuvasıydı Leo Dowling Uluslararası Öğrenciler Merkezi. Üniversitenin önceki yıllarında bu alanda hizmet vermiş bir yöneticinin adı verilmişti.

Bloomington’daki ilk günlerimde bu merkezdeki bir etkinlikte birisi bana bir form uzattı. Yabancı öğrencilere bir nevi manevi “ev sahipliği” (host family) yapmaya gönüllü ailelerle bizleri bir araya getiren bir uygulamaymış. Bu uygulamaya dahil olarak önce Laura & Grafton Trout çiftiyle eşleştirildim, sonra onların da çevresinden aralarında Jane ve Dick’in de olduğu çeşitli sanatsever, yardımsever, zarif abiler ve ablalarla tanıştım. Bu aileler bizleri yıllarca bayram günleri -Şükran Günü, Noel gibi orada kutlanan bayramlar- evlerine aldılar, yedirdiler, içirdiler, gezdirdiler, ailenin bir paçası gibi hissettirdiler. Ara tatillerde memleketleri birkaç günlüğüne gidilemeyecek kadar uzak olanlarımızı o günlerde yalnız bırakmadılar; sağ olsunlar.

İlk günkü gibi aşk

Bilirsiniz, Amerika’da orta-üst sınıfın şık, müstakil evlerde yaşadığı temiz, bakımlı mahalleler vardır. Jane ve Dick böyle bir evde oturuyordu. Her mevsim farklı bitkilerin göz doldurduğu büyük bir bahçeleri vardı. Filmlerden gördüğümüz “Amerikan rüyası”nı gerçekleştirmiş huzurlu bir hayatları vardı. Birbirlerinin gözünün içine gülen gözlerle bakarak “my love” deyişlerinden, birbirlerini ilk günkü aşkla sevdiklerini görebilirdiniz. Dahası, bu sevgiyi, birlikte geçirdikleri zamanın kalitesine gösterdikleri özende görürdünüz. Dick eyaletin farklı bir şehrinde bir şirkette çalıştığı için sabahları erken çıkıyordu. Buna rağmen her sabah birlikte, keyifli ve telaşsız bir kahvaltı yapabilmek için geceleri tavuk gibi erken yatar, sabahları 6 gibi kalkarlardı. Bu nedenle onlara yemeğe davetli olduğum akşamlar Dick beni vakitlice evime bırakırdı. İlerleyen yaşlarına rağmen birlikte spor salonuna giderlerdi, Jane aletli jimnastiğe, Dick yüzmeye.

Dick alanında önemli bir isim olarak sık sık yurt dışında konferanslara davet edilirdi. Bunlara her zaman Jane’i de götürürdü; konferans dışında gittikleri yerleri gezmeye mutlaka zaman ayırırlardı. Dick emekli olduktan sonra da gezmeye devam ettiler.

Okul bittikten sonra bir süre daha Bloomington’da yaşadım, sonra Türkiye’ye döndüm. Görüşmeye devam ettik. Her yıl başı dostlarına o yılki gezilerini ve ziyaretlerini anlatan bir mektup yollarlar. Doğum günlerinde birbirimizi mutlaka arar veya yazarız.

...ve o aşkın şarkısı...

2021’de Jane 85. yaş gününü kutladı. Dick’e, Jane için ortak bir hediye hazırlamayı teklif ettim: ona özel yazılmış bir şarkı. Kabul etti. Ben şarkıyı yazdım, o şarkının müzisyen ve stüdyo masraflarını üstlendi. Bu şarkının ortaya çıkışı şöyle oldu:

Pandeminin başından beri aile ekonomimizi çekip çevirmek için kendime özgü bir iş modeli geliştirmiştim: "Hediyelik Besteler". Aldığım siparişler üzerine insanların doğum tarihlerinden türettiğim melodiler üzerine besteler yapıyordum. Bu sefer bu metodu kullanarak Jane’e hediye olarak bir caz şarkısı bestelemeye karar verdim. Bir taşla 3 kuş: Hem Jane'ciğime güzel bir hediye vermek, hem pandemizede meslektaşlarıma ufak da olsa bir iş çıkarmak, hem de projemi tanıtmak.

Dick bana Jane’le nasıl tanıştıklarını, birlikte neler yaşadıklarını, onun hakkında neleri sevdiğini, Jane'in bahçede o sezon hangi bitkileri yetiştirdiğini anlattı. Bu bilgilerden yola çıkarak "Jane'in Serenadı"nı yazdım: Hem sözleriyle Jane'e seslenen, hem de ezgisinin notaları onun doğum tarihinden türetilmiş olan kişiye özel bir şarkı.

Arkadaşlarla bir araya gelip kaydettik. Doğum gününde paylaşması için video linkini Dick’e gönderdim. Videoyu mum ışığı eşliğinde oynatmasını önerdim ve bu müzik eşliğinde dans edebileceklerini söyledim. Jane hediyeyi aldığında çok mutlu olmuş, tekrar tekrar dinlemişler:)

"Serenade for Jane"i İstanbul'un yetenekli cazcı gençleriyle beraber 29 Mart Cumartesi akşamı KMK Sanat’ta vereceğimiz "Caz Aşkları" konserinde seslendireceğiz (Erenköy, İstanbul). Ekip ve düzenleme videodakinden farklı. Vokalde Efe Erdem, alto saksofonda İsmail Aşkın, bas gitarda Habib Haznedar, bateride Ömer Ardos bana eşlik edecekler. Bekleriz:)

Jane bir buçuk yıldır yakalandığı bir hastalık nedeniyle hareketleri kısıtlanmış halde bir özel bakım evinde. Dick her gün onu ziyaret ediyor. Her şeyde olduğu gibi bu çok yavaş iyileşme sürecinde de beraberler.