Belki kimimiz çatısız bir evdeydik, bacadan duman çıkaracak kadar kömürümüz, odunumuz dolayısıyla sıcak evlerimiz, hatta çok mutlu hayatlarımız yoktu ama ‘ev’di işte, yaşadığımız, sığındığımız, hayaller kurduğumuz yer…
Yaşıtlarımın çoğu gibi ‘mesafeli seven’ bir babanın çocuğuydum…
Sarılma, öpme, kucaklaşma yazmazdı defterinde…
Çok keyifli olduğu anlarda ‘içinde bir küçük aslan’ geçen aynı masalı anlatırdı, her seferinde ilk kez duyuyor gibi merakla dinlerdim, masal hiç bitmesin isterdim.
İşten geç geldiği saatlerde, yatmış da olsam uyanıp ayakkabılarını kontrol eder, onları çıkarış şeklinden yorgunluğunun derecesini tahmin ederdim.
Ev ‘büyük’ gelirdi gözüme küçükken, büyüdükçe ‘küçük’ gelmeye başladı bana…
Dışarısı, arkadaşlar, hayat, heyecan, özgürlük…
Ben başladım bu kez geç kalmalara…
Bu kez o…
Ya uyumaz bekler ya da uyumuş olsa da bir süre sonra kalkar ayakkabılarımı kontrol ederdi…
Yaptığım işle, gazetecilikle gurur duyduğunu ama memleket şartlarında kimi endişeleri olduğunu yakın bir akrabamıza söylemişti.
Neyse ki, benim ve pek çok meslektaşımın gazetecilikten hapse girdiğini görmedi, kısa bir süre önce en büyük ve son kucaklaşmamızı yapmıştık çünkü…
Pek çok siyasetçi, gazeteci, sivil toplumcu bir başka deyişle iktidarın hedefine koyduğu kişi gibi benim de ziyaretçim annemdi.
Kapalı-açık görüşlerde, ilk gördüğümde ama en çok giderken gülmeye zorlardım kendimi…
Anneler evlatlarının gözünden ne hissettiklerini anlar çünkü…
Prensip olarak, hapishanede yıllardır siyasi gerekçelerle, hatta kimileri yüksek mahkeme kararlarına rağmen yatan bu kadar insan varken içinde ‘ben’ geçen cümle kurmadım-kurmuyorum.
Bu yazıyı yazma sebebim, iktidar tarafından geleceksizleştirilen gençlerin protesto gösterilerinde uğradıkları şiddet, gözaltı ve tutuklamalar…
Ve elbette bütün toplumun, ama en çok onların anne babalarının ne hissettiği…
Kimi polislerin yere düşen evlatlara ardı ardına vurduğu tekme görüntüleri, yakın mesafeden sıkılan gazlar, gençlerin ‘nolur yapma’ çığlıkları…
Milletvekillerinin, avukatların ‘gözaltında işkence yapıldığı’ ifadeleri…
Devlet üniversitesinden vakıf üniversitesine…
Her sınıftan, düşünceden evlatlar…
Hem alanda kendi konuştuğum hem kimi meslektaşların konuştuğu onlarca metni okudum.
En çarpıcılarından biri Aposto’da olandı. Bir evlat şöyle diyordu:
“Ne yapmışım ben, yurtta yer bulamamışım. Babam bana ayda 10 bin lira gönderirse onlar memlekette darboğaza giriyor. Mezun olunca yüzbinlerce işsizden biriyim. Fotokopicide aylığı 18 bin liraya sabah 8’den akşam 8’e fotokopi çekiyorum. Korkuyorum ya geleceğimden korkuyorum. Parasızlıktan değil ömrümü böyle geçirmekten. Samet, 19 yaşında.”
23 yıllık iktidarın hukuktan gelir dağılımına yarattığı gerileme-çöküş, gelecek endişesinin ortaya çıkardığı duruma demokratik hakkıyla itiraz eden gençlere layık görülen, şiddet, gözaltı ve hapis öyle mi?
Anne babalar gencecik evlatlarını hapiste ziyaret edecekler öyle mi?
Hep beraber bayram kutlayacağız sahi mi?
‘Gülmek bir halk gülüyorsa gülmektir’ der ya Edip Cansever bir şiirinde…
‘Bayram başta çocuklar, gençler gülüyorsa bayram değil midir?’
Çocukların, gençlerin özgür olduğu, anne babaların evlatlarının yolunu merakla-acıyla gözlemediği bir toplumu oluşturmak herkesin görevi…
Murat Sabuncu kimdir?
Murat Sabuncu İstanbul'da doğdu. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Protohistorya ve Ön Asya Arkeolojisi bölümünü bitirdi. Boğaziçi Üniversitesi'nde İşletmecilik Sertifikası programını tamamladı. İstanbul Ticaret Üniversitesi'nde Medya ve İletişim Sistemleri konusunda yüksek lisans yaptı.
Dergi, gazete, radyo, televizyon, internet haber sitelerinde muhabirlik, editörlük, yayın koordinatörlüğü, genel yayın yönetmenliği, köşe yazarlığı yaptı.
En uzun süre Milliyet gazetesinde çalıştı. Tempo dergisinde genel yayın yönetmenliği, Fortune dergisinde kurucu yönetmenlik yaptı. Skytürk 360'da ekonomiden politikaya değişik programlar hazırladı, sundu.
Cumhuriyet Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni oldu, ikinci ayında tutuklanıp Silivri Kapalı Cezaevi'ne gönderildi. Hapsedildiği cezaevinde 1,5 yıl tutuklu kaldı.
T24'te köşe yazarlığı, yapıyor. 2016 yılından beri pasaportu ve sürekli basın kartı verilmiyor. Yargıtay'ın iki kere verdiği beraat kararına rağmen 7,5 yıl hapis cezası talebi içeren dosyası, Yargıtay Ceza Genel Kurulu'nda bekliyor.
Bölgeden tanıklıklarını ve izlenimlerini "Gazze: Mahsuscuktan Bir Aşk Hikâyesi" adıyla yayımlanan kitabında paylaştı. Sedat Simavi Gazetecilik Ödülü ve Ayşenur Zarakolu Düşünce ve İfade Özgürlüğü Ödülü sahibi. Sorbonne'da hukuk doktorası yapan avukat oğlu, Nuri isimli bir kedisi var.
|
